Tι καλά, που μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Το Mazda MX-5 παρέμεινε πιστό στη φιλοσοφία του και μας ενθουσιάζει ξανά και ξανά. Εμείς, οδηγήσαμε και τις τέσσερις γενιές του και αναφέρουμε!
Η πρώτη μου αγάπη… Φυσικά και είχα νωρίτερα διάφορα cabrio, αλλά κανένα σαν το κόκκινο MX-5 του καλοκαιριού του 1990. Είχα σπάσει το πόδι μου και η Alfa Spider μου είχε καεί κάτω από τον ήλιο. Ήμουν τόσο πολύ έτοιμος. Εκείνο το ηλιόλουστο πρωινό της Παρασκευής το roadster ήταν επιτέλους εκεί, ένα από τα πρώτα στην πόλη του Essen, πιο συζητημένο και πιο επιθυμητό σε σχέση με μια ανοικτή Rolls-Royce. Το MX-5 ήταν ακριβώς το αντίθετο. Ήταν μοντέρνο, προσιτό και τίμιο, αφού τηρούσε την οδηγική εμπειρία, που υποσχόταν η εμφάνισή του.
Μερικές εβδομάδες αργότερα οδηγούσα το κόκκινο MX-5 σε grand prix για παλιά μοντέλα στο Nürburgring. Μας υποδέχθηκαν σαν... αιρετικούς. Το Mazda, ένα remake της Lotus Elan του 1962, θεωρείτο ότι ανέτρεπε τα καθιερωμένα. Ωστόσο, όλοι οι γνώστες είχαν να λένε για την ανεξάρτητη ανάρτησή του και για το σταθερό σε λειτουργία κινητήρα με τους δύο εκκεντροφόρους. Μοντέλα, όπως τα 124 Spider, MG ή το Triumph, τα οποία διατηρούσαμε με κόπο, απέκτησαν μέσα σε μια νύχτα διαφορετική, πιο νεανική υπόσταση.
