Σε τελική ανάλυση, γιατί όχι?

Κινούμαστε έως και κατά 90% μέσα στην πόλη ή πραγματοποιούμε σύντομες διαδρομές, που φτάνουν τα 150 χιλιόμετρα. Η αυτονομία δε μας απασχολεί καθόλου, κάτι που ισχύει πιθανότατα για τους περισσότερους οδηγούς. Ειδικά στην κίνηση της πόλης ο κινητήρας εσωτερικής καύσης καταναλώνει πολύ καύσιμο. Αντίθετα, ένα ηλεκτροκίνητο μοντέλο κατά πολύ λιγότερο.
Δεν είχαμε ασχοληθεί καθόλου με τα ηλεκτροκίνητα μοντέλα μέχρι εκείνες τις ημέρες στα τέλη του Μαϊου. Ποιο απ όλα να αγοράζαμε? Εντυπωσιακά γρήγορα κάναμε μία... δημοσκόπηση μεταξύ φίλων και συναδέλφων, νέων και παλιότερων. Δείτε το KIA e-Soul, μας είπαν. Μια χαρά, από τη στιγμή που το KIA μοιάζει με το Yeti μου. Απλώς είναι πιο μοντέρνο.



Ο πωλητής στον έμπορο της KIA στο Lüneburg (Κάτω Σαξονία) διαπίστωσε άμεσα ότι ερωτευτήκαμε κεραυνοβόλα το e-Soul. Δε μας εκνεύρισε με την πολυλογία του, ως πωλητής, αντιθέτως απαντούσε απλούστατα τις ερωτήσεις μας και τελικά, μας έδωσε αυτός το κλειδί του αυτοκινήτου, ώστε να κάνουμε τη δοκιμαστική διαδρομή μας. Δεν επρόκειτο, βέβαια, για τεστ, αλλά όσο λίγο κι αν οδηγήσαμε, καταλήξαμε στο εξής συμπέρασμα. Η μεγαλοπρεπής, σχεδόν αθόρυβη, κύλιση, ο υψηλού επιπέδου high tech εξοπλισμός και τα 204 PS κάτω από τις θέσεις μας ήταν όλα στοιχεία, που μας εντυπωσίασαν.



Τελικά το αγοράσαμε
Το πρόβλημα: Η περίοδος αναμονής φτάνει τους περίπου 11 μήνες... 
Η τύχη μας: Ο έμπορος είχε για λίγο καιρό... επαφή με τέσσερα KIA e-Soul, τα οποία βρίσκονταν στο δρόμο από την Κορέα για την Ευρώπη. Τι έπρεπε να έχουμε υπόψη μας? Όλα τους ήταν εφοδιασμένα με τα καλούδια της κορυφαίας εξοπλιστικής έκδοσης Spirit. Επίσης, έφεραν τη μεγάλη μπαταρία των 64 kWh και το μεγάλο κινητήρα των 150 kW ή 204 PS. Ποιο ήταν το τελικό κόστος καθενός? Σχεδόν 40.000 ευρώ.
Το καλό στοιχείο: Δε θα υπήρχαν συζητήσεις επί συζητήσεων για τον extra εξοπλισμό, που ο ένας θέλει και ο άλλος όχι. Απλώς λοιπόν, όλος ο πιθανός προαιρετικός εξοπλισμός ήταν μέσα στο αυτοκίνητο. Με ένα «τσακ» δεχτήκαμε... Το χρώμα? Γκρι μεταλλικό της βαρύτητας (gravity-grey metallic)! Με ηλιοροφή, όπως ακριβώς το Yeti μου...
Ως εδώ πρόκειται, είτε έτσι είτε αλλιώς, για μία φυσιολογική αγορά ενός αυτοκινήτου. Τώρα αρχίζουν οι λεπτομέρειες.



Οι e-μπειριες
Η ασφάλεια: Ο πωλητής της καταστήματος μου παραδίδει τα κλειδιά κι εγώ τηλεφωνώ άμεσα στην ασφαλιστική εταιρεία μου. Η απάντησή τους: «Περίεργο, αυτό το αυτοκίνητο δε βρίσκεται καν στη λίστα, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να σας πω κάποια τιμή.» Το KIA e-Soul βρίσκεται στη γερμανική αγορά από τον Απρίλιο, αλλά στα ασφαλιστικά ζητήματα πέρασε μόλις στις αρχές του Αυγούστου. Εντάξει...
Το σημείο φόρτισης: Θα θέλαμε να φορτίζουμε το KIA e-Soul στο σπίτι μας. Σαφώς. Ο πάροχός μας του -οικολογικού- ηλεκτρικού ρεύματος μας πρότεινε έναν ηλεκτρολόγο, ο οποίος θα εγκαθιστούσε σε μας το wall box. Δύο ημέρες πριν από την παράδοση του αυτοκινήτου παραλάβαμε ένα μεταχειρισμένο wall box, το οποίο δε λειτουργούσε. Επειδή ο πολύ φιλικός ηλεκτρολόγος παραδέχτηκε πως ποτέ ξανά στη ζωή του δεν είχε ασχοληθεί με ένα πράγμα σαν κι αυτό, ενώ ταυτόχρονα δεν ήξερε τη συνδεσμολογία και όλες τις ψηφιακές λεπτομέρειες.
Επιπλέον, χρειαζόμασταν έναν επιπλέον ρευματομετρητή στο υπόγειο, καθώς το ρεύμα για το αυτοκίνητο είναι κατά 25% πιο προσιτό σε σχέση με το συνηθισμένο οικολογικό ρεύμα. Ο μετρητής έπρεπε να παραδοθεί από συνεργάτη του τοπικού προμηθευτή. Βέβαια, αυτός έπρεπε να συνεννοηθεί και με τον ηλεκτρολόγο μου. Τι μπέρδεμα!



Στα τέλη του Αυγούστου το αυτοκίνητο είχε έρθει. Δύο ημέρες αργότερα έφτασαν επίσης το ασφαλιστικό συμβόλαιο και ο σταθμός φόρτισης, που επιτέλους λειτουργούσε. Στο χώρο αποσκευών βρισκόταν το καλώδιο φόρτισης για την οικιακή πρίζα, το οποίο χρησιμοποιείται μόνο σε περίπτωση ανάγκης, μια που έτσι η φόρτιση διαρκεί υπερβολικά πολύ. Ωστόσο, καλώδιο φόρτισης για σταθμούς φόρτισης δεν ήταν διαθέσιμο. Στην KIA (Γερμανίας) κοστίζει 300 ευρώ. Πραγματικά τώρα?
Σιγά-σιγά γνωρίζουμε το αυτοκίνητό μας, το αποκαλούμε soul man και, τελικά, μας χαροποιεί. Μέσα στην πόλη υπάρχουν όλο και περισσότερα δωρεάν parking, ο αριθμός των σταθμών φόρτισης είναι μεγαλύτερος σε σχέση με ό,τι αρχικά είχε σχεδιαστεί, μπορούμε να εξυπηρετηθούμε στο parking του super market και οι γείτονες ζητούν με φιλικό τρόπο πληροφορίες. Από εκεί και πέρα, απλώς περνάμε έξω από τους σταθμούς ανεφοδιασμού καυσίμων. Η τιμή τους? Μας είναι αδιάφορη...



Έπειτα από 524 km συνδέουμε τον KIA e-Soul για πρώτη φορά μέσα στη νύχτα στο wall box μπροστά από το σπίτι μας. Ήταν η πραγματικότητα! Δε γνώριζα τίποτα σχετικά με την ανάκτηση ενέργειας. Είναι, όντως, κάτι το μαγικό. Μετά από περίπου δέκα ώρες η μπαταρία του KIA e-Soul μας ήταν ξανά γεμάτη. Σε έναν ταχυφορτιστή με 100 kW είναι δυνατό να φορτιστεί από το 20 έως το 80% μέσα σε σχεδόν 40 λεπτά.
Η πρώτη μεγαλύτερη διαδρομή μας βρισκόταν προ των πυλών. Από το Lüneburg στο Harz, λίγο πιο πέρα και στη συνέχεια η επιστροφή. Θυμηθήκαμε για λίγο τον παλιότερο καιρό, όταν έπρεπε να σχεδιάσουμε μία διαδρομή χωρίς σύστημα πλοήγησης ή τα Google Maps. Πού θα κάνουμε τον ανεφοδιασμό του αυτοκινήτου? Αυτή η υπόθεση μας εκνεύρισε πολύ... Δεν υπάρχουν εφαρμογές, οι οποίες δείχνουν όλους τους σταθμούς φόρτισης. Το δε σύστημα πλοήγησης στο KIA μας έστειλε δύο φορές σε σταθμούς, που δεν υπήρχαν. Μήπως έπρεπε το σύστημα να έχει αναβαθμιστεί?



Εντωμεταξύ έχουμε στα κινητά τηλέφωνά μας ήδη τρεις εφαρμογές και δύο χάρτες με σταθμούς ανεφοδιασμού, οι οποίοι ισχύουν για χιλιάδες φορτιστές σε όλην τη χώρα. Τώρα όλα δείχνουν να λειτουργούν κανονικά. Στην πόλη Braunlage σταθμεύσαμε σε ένα parking, που απέχει μόλις 4 λεπτά με τα πόδια από το κέντρο. Η στάθμευση ήταν δωρεάν, περάσαμε μια υπέροχη, καλοκαιριάτικη μέρα και μπήκαμε το βράδυ στον πλήρως φορτισμένο soul man μας. Τα έξοδά μας ήταν 18,60 ευρώ για περίπου 300 km, ενώ εξοικονομίσαμε 8 ευρώ για τη στάθμευση.
Την επόμενη μέρα βρεθήκαμε στο Clausthal-Zellerfeld. Μπροστά από το εστιατόριό μας υπήρχε ένας φορτιστής, όπου δώσαμε στο KIA e-Soul μερικές επιπλέον kWh (κιλοβατώρες), εξοικονομώντας και πάλι κατά το γεύμα μας τα έξοδα της στάθμευσης. Την ίδια τακτική ακολουθήσαμε στο Hameln και, λίγες εβδομάδες αργότερα, στην Unna. Για τη φθινοπωρινή άδειά μας στο Föhr μιλήσαμε ήδη: Το ξενοδοχείο μας έχει ένα δωρεάν φορτιστή.



Εν ολίγοις: Δεν πρόκειται για έργο κάποιου μάγου, χρειάζεται μόνο να είσαι προετοιμασμένος, ώστε να κυλίσουν όλα ομαλά.
Απαίτησή μου είναι: H εγκατάσταση ενιαίων συστημάτων φόρτισης και πληρωμής σε όλην τη Γερμανία. Κανείς δε θα ήταν αρνητικός να πει σε έναν οδηγό «νορμάλ» αυτοκινήτου το εξής: Επιτρέπεται να ανεφοδιάζεσαι με καύσιμα μόνο σε πρατήρια συγκεκριμένης φίρμας, όπου θα πληρώνεις μόνο με τη χ κάρτα. Εκτός των άλλων: Να υποχρεωθούν όλοι οι σταθμοί φόρτισης να δηλώσουν την ύπαρξή τους, ώστε να προκύψει μία πλήρης εφαρμογή για ολόκληρη τη χώρα.



Η πρόγνωσή μου: Όταν η πίεση από το δρόμο αυξάνεται, η βιομηχανία αντιδρά. Μια μεταστροφή θα υπάρξει σίγουρα με την έναρξη της κυκλοφορίας του VW ID.3. Κι εφόσον αρκετοί άνθρωποι θα βασίζονται πλέον στην ηλεκτροκίνηση, τότε θα συμβούν τα παρακάτω: Θα φτιαχτούν μπαταρίες, οι οποίες θα μπορούν να κατασκευάζονται με ακόμα πιο φιλικό προς το περιβάλλον τρόπο, θα έχουν αυξημένες δυνατότητες αποθήκευσης ενέργειας μέσω της επανάκτησής της, ενώ το δίκτυο των ταχυφορτιστών θα πυκνώσει.



Οι εταιρείες παραγωγής συμβατικών καυσίμων θα μας χάσουν πιθανότατα ως πελάτες, που ανεφοδιάζονται με αυτά, ωστόσο στα πρατήριά τους θα θελήσουν να προσεγγίσουν τους οδηγούς ηλεκτροκίνητων, που θα πληρώνουν τα -ακριβά- φαγητά και ποτά τους ή θα χρησιμοποιήσουν τις τουαλέτες.
Τα πρώτα super market ή καταστήματα επίπλων (στη Γερμανία) ήδη διαφημίζουν πως διαθέτουν εν μέρει δωρεάν σταθμούς φόρτισης. Σύντομα, οι τελευταίοι θα υπάρχουν παντού ή με μεγαλύτερη ακρίβεια, όπου οι άνθρωποι σταματούν για λίγο επιπλέον χρόνο: Στον κινηματογράφο, το θέατρο, τις πισίνες και τους εκδρομικούς προορισμούς.



Συμπέρασμα
Η Ε-μπειρία μου είναι Ε-νθαρρυντική. Η οδηγική απόλαυση είναι συγκλονιστική, αφού εξοικονομώ σε σχέση με ένα αυτοκίνητο με κινητήρα εσωτερικής καύσης περίπου 50% των λειτουργικών εξόδων, δεν πληρώνω για 10 χρόνια τέλη κυκλοφορίας, κινούμαι χωρίς να ρυπαίνω, κάτι που γίνεται μελετημένα, καθώς το όχημά μου μου δείχνει με ακρίβεια, πόση πολλή ενέργεια καταναλώνω. Όταν ενεργοποιώ το σύστημα κλιματισμού, διανύω 13 χιλιόμετρα λιγότερα. Με το δεξί πεντάλ βυθισμένο στο πάτωμα, όντας στον αυτοκινητόδρομο, η «απώλεια» φτάνει στα 20 χιλιόμετρα.
Δε θα οδηγήσω ποτέ ξανά κάτι άλλο!