Toyota Supra MK3: Ιαπωνικός μύθος
Διαβάστηκε από 8298 αναγνώστες - 4/10/2024
Η Supra που ξεχνάμε! Η Supra 3ης γενιάς, αλλιώς A70, είναι ένα θρυλικό αυτοκίνητο της Toyota με 1JZ-GTE μοτέρ που εμπνέει μέχρι και σήμερα τον σεβασμό μας. Θα την προτιμούσατε από την διασημότερη ΜΚ4;
Η Toyota Supra είναι ένα από τα πιο εμβληματικά ιαπωνικά αυτοκίνητα, που πλέον έχει κάνει την επανεμφάνισή της με την 5η γενιά του μοντέλου. Η ιστορία του θρυλικού οχήματος ξεκίνησε το 1978, όταν η Toyota παρουσίασε τον ανταγωνιστή του Nissan Z-Car. Η πρώτη γενιά, με κωδικούς A40 και A50, είχε βασιστεί στην Celica, και στην Ιαπωνία ονομαζόταν Celica XX. Το 1979 έγινε για πρώτη φορά η χρήση του θρυλικού ονόματος, όταν το μοντέλο εξήχθη στο εξωτερικό ως Celica Supra.
Η διαφορά βρισκόταν στα εμπρός φτερά και το καπό, όπου η Celica XX/Supra ήταν μακρύτερη, προκειμένου να χωρέσουν οι μεγαλύτεροι 6κύλινδροι κινητήρες, με χωρητικότητα 1.988, 2.563 και 2.759 cc . Από τις εμπρόσθιες κολώνες και πίσω, η Celica και η Celica XX/Supra ήταν όμοιες.
Το 1981 ήρθε η ώρα της 2ης γενιάς του μοντέλου, που είχε τον κωδικό A60. Η μεγάλη συγγένεια με τη Celica συνεχίστηκε, και αντίστοιχα διατηρήθηκαν οι ονομασίες Celica XX και Celica Supra, για την ιαπωνική και παγκόσμια αγορά αντίστοιχα. Οι κύριες διαφορές μεταξύ των 2 αυτοκινήτων περιορίζονταν ξανά στο εμπρός μέρος, αλλά πλέον ήταν μεγαλύτερες, αφού ο πρόβολος στις XX/Supra ήταν ολικά επανασχεδιασμένος και διέθετε pop-up φανάρια, ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα των 80s. Τα 6κύλινδρα μοτέρ που βρίσκονταν κάτω από το καπό ήταν 2 και 2,8 λίτρων, και η ισχυρότερη έκδοση ήταν η MA61, της οποίας ο 5M-GE κινητήρας απέδιδε 180 ίππους.
...>>>Συνεχίστε το άρθρο
Το Φεβρουάριο του 1986 ήρθε η ώρα της «ενηλικίωσης», αφού η Toyota αποφάσισε να κόψει τους δεσμούς μεταξύ της Celica και της Supra, κάνοντας τη δεύτερη ένα αυτόνομο μοντέλο. Οι Celica ξεκίνησαν να χρησιμοποιούν την Τ πλατφόρμα και απέκτησαν προσθιοκίνητη διάταξη και κινητήρες τοποθετημένους στον εγκάρσιο άξονα.
Η Supra 3ης γενιάς, ή A70, όπως την ξέρουν οι μυημένοι στα μοντέλα και τους κωδικούς της εταιρείας από την επαρχία Aichi, διατήρησε τον sport και παράλληλα πολυτελή της χαρακτήρα, που άρμοζε σε ένα αυτοκίνητο μεγάλου τουρισμού. Σχεδιαστικά, οι ευθείες γραμμές διατηρήθηκαν, αλλά οι γωνίες αμβλύνθηκαν ελαφρώς. Ο πρόβολος κληρονόμησε τα αναδιπλούμενα φανάρια του προκατόχου του, ενώ παράλληλα το σφηνοειδές και χαμηλό αμάξωμα με αεροδυναμικό συντελεστή 0,33 τεμνόταν από μία περιμετρική γραμμή που συνεχιζόταν στην εμπρόσθια μάσκα. Στον προαιρετικό εξοπλισμό βρισκόταν η αφαιρούμενη οροφή τύπου targa.
Το εσωτερικό του αυτοκινήτου ήταν σχεδιασμένο με επίκεντρο τον οδηγό. Ο πίνακας οργάνων συνέχιζε μέχρι το κέντρο του ταμπλό, και περιλάμβανε βολτόμετρο και όργανο πίεσης λαδιού. Μπροστά από τον επιλογέα ταχυτήτων, που θύμιζε joystick, βρισκόταν η πηγή του ηχοσυστήματος, διάστασης 2DIN.
Μέσω της Supra, η Toyota ήθελε να επιδείξει το τεχνολογικό της «οπλοστάσιο». Τόσο εμπρός, όσο και πίσω βρίσκονταν διπλά ψαλίδια, με τους άνω βραχίονες να είναι από σφυρήλατο αλουμίνιο για εξοικονόμηση βάρους. Παράλληλα, το αυτοκίνητο μπορούσε να διατεθεί με ABS 3 καναλιών (στην συνέχεια έγινε 4κάναλο) και την ηλεκτρονικά ρυθμιζόμενη ανάρτηση TEMS. Αυτή είχε 3 ρυθμίσεις σκληρότητας, εκ των οποίων οι 2 μπορούσαν να επιλεχθούν από τον οδηγό, ενώ η 3η ενεργοποιούταν αυτόματα όταν η πεταλούδα του γκαζιού ήταν πλήρως ανοιχτή, όταν εκτελούνταν μανούβρες με υψηλή ταχύτητα, καθώς και κατά τη διάρκεια έντονου φρεναρίσματος.
Σελ.
2 | Οι κινητήρες και οι εκδόσεις της ξεχασμένης Supra A70 |
