Οι κινητήρες και οι εκδόσεις της ξεχασμένης Supra A70

Αρχικά, κάτω από το μακρύ καπό της Supra A70 βρίσκονταν ατμοσφαιρικά μοτέρ. Στην κορυφή της γκάμας ήταν ο τρίλιτρος κινητήρας με κωδικό 7M-GE, που απέδιδε 203 ίππους. Αυτός διέθετε το σύστημα ACIS της Toyota, το οποίο είχε μεταβλητούς αυλούς εισαγωγής και βελτίωνε την ροπή στο μεσαίο φάσμα στροφών και μείωνε την κατανάλωση, χωρίς να «θυσιάζει» την ισχύ στις υψηλές στροφές. Το ACIS χρησιμοποιήθηκε μεταξύ άλλων και στους κινητήρες 5E-FHE του Cynos και 3S-GE της Celica.
Εκτός αυτού, στην Ιαπωνία το αυτοκίνητο μπορούσε να παραγγελθεί με τον δίλιτρο 6κύλινδρο 1G-GEU, με ισχύ 160 PS.

Tο 1987 ήρθε η ώρα της υπερτροφοδότησης. Το 7M-GTE μοτέρ της Toyota Supra Turbo είχε ισχύ 234 PS και ροπή 325 Nm, χάρη στην τουρμπίνα CT26. Εκτός από intercooler, ο κινητήρας διέθετε ψυγείο λαδιού, ενώ το αμάξωμα απέκτησε μία αεροτομή. Οι turbo εκδόσεις διέθεταν standard sport πακέτο, που περιλάμβανε διαφορικό περιορισμένης ολίσθησης, ανάρτηση TEMS και πλυστικά φανών.
Ο δίλιτρος 1G απέκτησε 2 turbo, και είχε ιπποδύναμη 210 PS. Αντί για ACIS, τόσο ο 7M-GTE όσο και ο 1G-GTE, είχαν το παρόμοιας φιλοσοφίας σύστημα T-VIS.



Την επόμενη χρονιά, τα υπερτροφοδοτούμενα μοντέλα είχαν standard ψηφιακό πίνακα οργάνων, ηχοσύστημα με CD Player, καθώς και cruise control. Εκείνο το έτος, έκανε την εμφάνιση της η Supra Turbo-A, η οποία κατασκευάστηκε τον Σεπτέμβριο και Οκτώβριο του 1988 σε 500 αντίτυπα, όλα για την τοπική αγορά, για να πάρει homologation η αγωνιστική Supra του Ιαπωνικού Πρωταθλήματος Τουρισμού (JTCC) στην κατηγορία Group A.  Χάρη σε αλλαγή της φτερωτής του CT26 turbo και μεγαλύτερη πεταλούδα, η απόδοση του κινητήρα αυξήθηκε στους 277 ίππους. Οι δίσκοι των φρένων έγιναν αεριζόμενοι εμπρός-πίσω, ενώ οι αντιστρεπτικές ήταν παχύτερες.
Εξωτερικά, η Group A έκδοση διέθετε έναν μεγάλο αεραγωγό στον προφυλακτήρα για καλύτερη ψύξη του intercooler, καθώς και ειδικά εμβλήματα που ανέγραφαν «3.0GT Turbo A». Το εσωτερικό είχε γκρι δερμάτινες επενδύσεις, και το τιμόνι, όπως και ο επιλογέας ταχυτήτων, ήταν της MOMO.

Το 1989 έγινε ένα facelift στην Toyota Supra Α70. Εξωτερικά, επανασχεδιάστηκε ο εμπρόσθιος προφυλακτήρας και τα πίσω φανάρια. Στο εσωτερικό άλλαξε το τιμόνι και οι επενδύσεις στις πόρτες, καθώς και εμπλουτίστηκε ο εξοπλισμός. Η ιπποδύναμη του 7M-GTE αυξήθηκε κατά 2 άλογα, ενώ έγιναν αλλαγές στις βάσεις του κινητήρα και την τραβέρσα. Αυτά έγιναν με σκοπό να βρει θέση κάτω από το καπό ένας κινητήρας που αποτελεί θρύλο για τους λάτρεις της Toyota, και έχει κωδικό 1JZ-GTE.



Ο 1JZ-GTE είχε χωρητικότητα  2,5 λίτρων. Χρησιμοποιώντας 2 turbo CT12A, απέδιδε 280 ίππους και 363 Nm ροπή. Χάρη στη μικρή διαδρομή των μπιελών, ο κινητήρας, που λόγω της 6κύλινδρης φύσης του είχε απαλή, «μεταξένια» λειτουργία, μπορούσε να στροφάρει γρήγορα. Οι 2 μικρές τουρμπίνες εξασφάλιζαν πως η ισχύς ήταν διαθέσιμη από νωρίς, χωρίς μεγάλο lag. Τα πρώτα 100 km/h από στάση «έρχονταν» μέσα σε 6,1 δευτερόλεπτα, και η τελική ταχύτητα ήταν 260 km/h.

Το 1990 εμφανίστηκε η ελαφρύτερη και γρηγορότερη εκδοχή της Supra 3^ης γενιάς, που έγινε γνωστή ως 2.5 Twin Turbo R, ή αλλιώς JZA70-R και ήταν περεταίρω βελτιωμένη. Το intercooler ήταν μεγαλύτερο, οι αντιστρεπτικές αναβαθμισμένες, και η ανάρτηση ήταν υβριδική, εξελιγμένη από την TEIN και τη Bilstein. Το διαφορικό ήταν torsen.

Η έκδοση R είχε επιπλέον αεραγωγούς στον εμπρόσθιο προφυλακτήρα για ψύξη των φρένων, και οι ζάντες είχαν ανθρακί χρώμα. Όπως και στην περίπτωση της Turbo-A, έτσι και στη συγκεκριμένη Twin Turbo R, ο οδηγός είχε στη διάθεσή του τιμόνι και μοχλό ταχυτήτων της MOMO, ενώ τα καθίσματα ήταν της Recaro.  
Το 1991 η Toyota Supra A70 όδευε προς τη λήξη της καριέρας της, αφού η εξέλιξη της διαδόχου είχε ξεκινήσει από το 1989. Η εταιρεία έκανε ορισμένες μικρές αναβαθμίσεις στο αυτοκίνητο, και στον προαιρετικό εξοπλισμό των μη-targa μοντέλων πρόσθεσε μία ηλιοροφή.



Η παύση παραγωγής του οχήματος ήρθε στις αρχές του 1993, έπειτα από την κατασκευή 241,471 αντιτύπων. Τη σειρά πήρε η Supra JZA80, ή αλλιώς Supra MK4, η οποία απέκτησε μυθικό χαρακτήρα, και όχι άδικα. Η συμμετοχή της στην ταινία The Fast and The Furious του 2001 την έκανε να περάσει στην αθανασία και να γίνει διάσημη παγκοσμίως. Οι δυνατότητες του 2JZ-GTE κινητήρα συνέβαλλαν στη δημιουργία του θρύλου. Το 2019, μετά από μία παύση 17 ετών, η Toyota παρουσίασε την τρέχουσα, 5^η γενιά του αυτοκινήτου που φέρει το θρυλικό όνομα. Η ιστορία συνεχίζεται.

Όσο για την 1^η «αυτόνομη» Supra, που ήταν και η 1^η που έφερε μοτέρ της οικογένειας JZ κάτω από το καπό, αυτή παραμένει λιγότερο διάσημη και πιο «σεμνή», μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας που τραβά η διάδοχός της. Ίσως εκεί κρύβεται και η γοητεία της Toyota Supra A70, που είναι ιδιαίτερα ποθητή για αυτούς που γνωρίζουν.