Το σύστημα διεύθυνσης μεταδίδει τις κινήσεις του οδηγού από το τιμόνι στους τροχούς. Αν έχει υποστεί ζημιά, μπορεί να γίνει επικίνδυνο. Πώς μπορείτε, όμως, να αναγνωρίσετε μια ζημιά;
Αν βάλετε ένα μικρό παιδί σε ένα αυτοκινητάκι, αυτό θα καταλάβει άμεσα ότι το τιμόνι καθορίζει την κατεύθυνση. Πώς φτάνουν, όμως, οι κινήσεις του τιμονιού στους τροχούς; Γι αυτό φροντίζει το τιμόνι. Η κίνηση είναι ενστικτώδης: όταν το τιμόνι στρίβει, το αυτοκίνητο αλλάζει κατεύθυνση. Και κατ αναλογία, όσο περισσότερο στρίβετε, αυτό σημαίνει ότι τόσο πιο κλειστή είναι η στροφή. Πώς μεταδίδεται, όμως, η κίνηση του τιμονιού στους τροχούς; Γι αυτό υπάρχει ένα στοιχείο, που μετατρέπει την περιστροφική κίνηση του τιμονιού σε μια γραμμική, η οποία διευθύνει τους μπροστινούς τροχούς χρησιμοποιώντας ράβδους: το σύστημα διεύθυνσης.
Πώς λειτουργεί ένα σύστημα διεύθυνσης;
Υπάρχουν, ουσιαστικά, δύο τύποι συστημάτων διεύθυνσης: η κρεμαγιέρα, η οποία είναι πλέον εγκατεστημένη σε περισσότερο από το 99% όλων των αυτοκινήτων, αλλά και αυτό του ελικοειδούς γραναζιού, τα οποία διατίθενται σε διάφορες παραλλαγές. Το τιμόνι περιστρέφει ένα είδος σπειρώματος, στο οποίο εδράζεται ένα παξιμάδι. Κατά το στρίψιμο του τιμονιού, η θέση του παξιμαδιού κινείται, με αποτέλεσμα την κίνηση της κολώνας του τιμονιού μέσω ενός μηχανισμού, ο οποίος με τη σειρά του δρα στις ράβδους πρόσδεσης. Το μειονέκτημα: Με την πάροδο του χρόνου και των χιλιομέτρων, τα πολυάριθμα εξαρτήματα σε αυτά τα τιμόνια χαλαρώνουν και ο ακριβής έλεγχος γίνεται τότε δύσκολος. Χαρακτηριστικοί εκπρόσωποι αυτού του τύπου ήταν το τιμόνι με τα ανακυκλοφορούντα σφαιρίδια, που χρησιμοποιείτο από τη Mercedes-Benz έως το 2001 ή το «τιμόνι κυλίνδρου» του VW Beetle.
Η κρεμαγιέρα διευθύνεται με σημαντικά λιγότερα κινούμενα μεμονωμένα μέρη. Υπάρχουν μόνο δύο: ένα γρανάζι στην άκρη της κολώνας του τιμονιού και μια οδοντωτή ράβδος, στην οποία το γρανάζι εμπλέκεται και την οποία ωθεί από τη μία ή την άλλη πλευρά, κατά το στρίψιμο του τιμονιού. Συνήθως οι ράβδοι στηρίζονται απευθείας στα άκρα της σχάρας και μεταδίδουν την κίνηση διεύθυνσης στους τροχούς. Η ράβδος, λοιπόν, οδηγείται σε δύο δακτυλίους μέσα στο περίβλημά της, ενώ υπάρχει συχνά ένα συρόμενο μπλοκ απέναντι από το γρανάζι -το μικρό οδοντωτό τροχό- ο οποίος θα πρέπει να διασφαλίσει περαιτέρω ότι δεν υπάρχει «παιχνίδι» μεταξύ του γραναζιού και της ράβδου, όταν ο δακτύλιος αρχίζει να φθείρεται. Εκτός από τη βασική δομή, σπουδαίο ρόλο «παίζει» σήμερα και η υδραυλική υποστήριξη. Παλαιότερα ήταν ένα χαρακτηριστικό των πολυτελών αυτοκινήτων, πλέον, όμως, δεν υπάρχουν καθόλου ούτε μικρά αυτοκίνητα με τιμόνι χωρίς υποβοήθηση.
Γι αυτήν υπάρχουν δύο τύποι: η υδραυλική και η ηλεκτρική. Στην περίπτωση ενός υδραυλικά υποβοηθούμενου συστήματος διεύθυνσης, ένα μέρος της οδοντωτής ράβδου είναι κατασκευασμένο σαν έμβολο, στο οποίο, ανάλογα με την επιθυμητή κατεύθυνση διαδρομής, η πίεση λαδιού δρα μέσω μιας βαλβίδας ελέγχου, που καθοδηγείται από τη μία ή την άλλη πλευρά. Το ηλεκτρικά υποβοηθούμενο τιμόνι λειτουργεί με ένα ηλεκτρικό μοτέρ, το οποίο, ανάλογα με τη μάρκα του, εμπλέκεται στο γρανάζι μέσω ενός ιμάντα στη ράβδο ή στο εσωτερικό της κολώνας του τιμονιού.
