Final Edition No21

Το κιτρινόμαυρο cabrio, το οποίο θυμίζει το πρώτο μοντέλο του 1998, δείχνει να μάχεται, ώστε να καλύψει ό,τι έχασε τον τελευταίο καιρό. Το ανοικτό διθέσιο είναι το τελευταίο του είδους του και είναι το νούμερο 21 της Final Edition. Ενώ 20 από αυτά πωλήθηκαν σε φανατικούς της Smart, το συγκεκριμένο αυτοκίνητο κινείται εκεί ακριβώς, που ανήκουν τα σπάνια εκθέματα: στο μουσείο του εργοστασίου στη Στουτγκάρδη. Εκεί, λοιπόν, παρκάρει κάτω από μία σκεπή δίπλα στην πατέντα του Motorwagen, με την οποία ο Carl Benz δημιούργησε το 1886 το αυτοκίνητο.



Ένα νούμερο μεγαλύτερο για το μικρό Benz; Μπα. Το Smart δεν ήταν μεν ποτέ μία οικονομική επιτυχία, αλλά ήταν σίγουρα μία επανάσταση. «Το αυτοκίνητο του μέλλοντος πρέπει να πληροί συγκεκριμένες προϋποθέσεις, να καλύπτει τις τρέχουσες ανάγκες, καθώς και να εμπνέει με ιδέες τους κατασκευαστές», είχε δηλώσει το 1972 ο οραματιστής της Mercedes Johann Tomforde. Εκείνη την εποχή, όταν είχε σχεδιάσει ένα αυτοκίνητο, που 25 χρόνια αργότερα θα γινόταν το Smart. Όταν στη συνέχεια ο... πάπας των ελβετικών ρολογιών, Nicolas Hayek, ένωσε τις σκέψεις και τις ιδέες του με αυτές της Swatch, προέκυψε τελικά το Smart, η απάντηση στην αυξανόμενη αστικοποίηση: ένα διθέσιο, με μήκος -αρχικά- μόνο 2,50 m και έναν κινητήρα, ο οποίος στις τάξεις της Mercedes-Benz δεν ήταν αρκετά μεγάλος ούτε καν για το χλοοκοπτικό του διευθύνοντος συμβούλου της εταιρείας. Από τότε ήταν ο κινητήρας εσωτερικής καύσης μία λύση ανάγκης, αλλά ο Hayek ερωτοτροπούσε με την ηλεκτροκίνηση.



Οδηγώντας 
Όλα αυτά στριφογύριζαν στο κεφάλι μας, όταν βρεθήκαμε στο Hambach για την τελευταία φορά, που οδηγήθηκε ένα Smart με κινητήρα εσωτερικής καύσης και άνοιγε ο δρόμος για το μέλλον, αφού το οδηγήσαμε μέχρι τη Στουτγκάρδη. Η διαδρομή διήρκεσε κάμποσο, τόσο πολύ όσο χρειαζόταν για να περιπλανηθούν στο μυαλό μας οι σκέψεις. Γιατί ακόμα και με τα 109 PS του το Smart δεν είναι γρήγορο, ενώ η μεγαλοπρέπεια στην οδική συμπεριφορά είναι κάπως αλλιώς. Χάρη, όμως, στη βιταμίνη Β, όπως λέμε “Brabus”, το... Bonsai-Benz σου δίνει την αίσθηση ενός σπορ αυτοκινήτου, κινούμενο ανήσυχα πάνω στις κυματοειδείς ανωμαλίες της ασφάλτου και υποκύπτοντας στις αυλακώσεις του μπετόν στον αυτοκινητόδρομο. Κάπως έτσι, λοιπόν, έγινε ο αποχωρισμός πιο δύσκολος. Γιατί όσο καθαρό μπορεί να είναι το ηλεκτροκίνητο μοντέλο, με το φιλικό απέναντι στο περιβάλλον ηλεκτρικό ρεύμα και τις μη εκπομπές CO2, δεν είναι τόσο cool και νηφάλιο: Όταν ο Otto θα είναι απλώς και μόνο ένα όνομα και οι κύλινδροι παλιομοδίτικοι αυλοί, τότε θα μας λείψει στην πράξη και ο κινητήρας του Smart.



Επομένως, χαρήκαμε το συμβατικό κινητήρα του Smart, τόσο πολύ όσο ακόμα μπορούσαμε. Μας βοήθησε και το μποτιλιάρισμα στον αυτοκινητόδρομο... Τότε κάναμε μία μικρή παράκαμψη στα σύνορα Γερμανίας-Γαλλίας και το νούμερο 21 πήρε το Ρήνο για μερικά χιλιόμετρα πιο βόρεια, ονειρεύτηκε την παλιά γέφυρα μεταξύ Beinheim και Wintersdorf. Ακολούθησε ένας αποκλεισμός στον αυτοκινητόδρομο Α8, που μας έφερε στην επαρχιακή οδό Bertha-Benz, η οποία θυμίζει την μακρά διαδρομή στην ιστορία του αυτοκινήτου. Ίσως να σας φαίνονται περίεργα όλα αυτά, αλλά ήταν όπως ακριβώς σας τα περιγράφουμε. Η αποχαιρετιστήρια διαδρομή δε θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστή.
Με τις τελευταίες σταγόνες βενζίνης μπήκαμε στο μουσείο. Το νούμερο 21 πέρασε στην ιστορία, το μέλλον των Smart είχε μόλις ξεκινήσει. Αυτό σχετίζεται με μία εφαρμογή, η οποία μας ανοίγει την πόρτα για τη διαδρομή με ένα Car2go-Smart. Το τελευταίο είναι, φυσικά, ηλεκτροκίνητο.