Το όνομα του Fiat Tipo, έχει μια ιστορία γραμμένη πίσω του, με έναρξη το 1988, όταν και πρωτοεμφανίστηκε. Στην σημερινή του εποχή, είναι ένα πραγματικά προσιτό αυτοκίνητο;
Το πρώτο Fiat Tipo της ιστορίας δεν ολοκλήρωσε την καριέρα του ως ανταγωνιστής του VW Golf με την καλύτερη δυνατή φήμη. Κατασκευαζόταν από το 1988 ως το 1995 και, στη συνέχεια, η FIAT άφησε το όνομα να χαθεί... Μέχρι το 2016, όταν από τότε υπάρχει και πάλι ένα Tipo. Με δυναμική σχεδίαση και σε σωστές τιμές «ψάχνει» για αγοραστές στο πεδίο των προσιτών μικρομεσαίων. Ωστόσο, τέσσερα χρόνια έπειτα από το ντεμπούτο του έχει έρθει η στιγμή για τον πρώτο έλεγχο ποιότητας.
Επειδή η Τουρκία δεν είναι μόνο ο τόπος παραγωγής του, αλλά και η βασικότερη αγορά του Tipo, αρχικά ήταν διαθέσιμο με σεντάν αμάξωμα. Στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές αγορές, όμως, το κοινό ενδιαφέρεται περισσότερο για τις άλλες εκδόσεις, τη Sport (το πεντάθυρο δηλαδή) και το station wagon. Μάλιστα, με τα σημερινά δεδομένα, το hatchback Tipo είναι έως και κατά 2.000 ευρώ πιο προσιτό από τα άλλα μικρομεσαία της αγοράς. Και ως νέο μοντέλο από χώρα της ΕΕ οι τιμές ξεκινούν ελάχιστα πάνω από τα 10.000 ευρώ.
Η περίπτωση του Fiat Tipo παραπέμεπει σαφώς στο φαινόμενο της Dacia: Τα μεταχειρισμένα Tipo διατηρούν ψηλά την αξία τους, με δεδομένο ότι με 8.000 ευρώ δε θα βρείτε κανένα, αλλά, αντιθέτως, τα νέα μοντέλα είναι εξαιρετικά προσιτά. Κι επειδή, όπως και στην περίπτωση του ρουμανικού αυτοκινήτου, η ανθεκτικότητα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη συνέπεια του προκατόχου ως προς τη φροντίδα του οχήματος, η αγορά ενός καινούργιου μοντέλου, καθίσταται πρακτικά μονόδρομος.
Βέβαια, χρειάζεται σε κάθε περίπτωση πολλή επιπλέον δουλειά, ώστε ένα Tipo να είναι σε θέση να «περνά» με επιτυχία το απαιτητικό test του TÜV. Επίσης, ειδικά στη λεπτομέρεια κυριαρχεί το στιλό με το κόκκινο μελάνι, το οποίο καταγράφει τα πάντα. Για παράδειγμα, οι μέτριας ποιότητας επενδύσεις των θυρών τρίζουν ή «χτυπάνε», ενώ τα ηλεκτρικά παράθυρα κάποια στιγμή αρνούνται να εκτελέσουν την αποστολή τους. Επιπλέον, τα φίλτρα κατακράτησης σωματιδίων «βουλώνουν» και, σε κρύα κατάσταση, το Tipo δε λειτουργεί σωστά.
Οι T-Jet εκδόσεις των 120 PS καταναλώνουν κατά μέσο όρο περίπου 10 λίτρα, ενώ ο βασικός ατμοσφαιρικός κινητήρας των 95 PS φτάνει σύντομα στα όριά του, ειδικά όταν το αυτοκίνητο είναι φορτωμένο. Τέλος, και η ποιότητα της βαφής πρέπει να αναθεωρηθεί, αφού ακόμα και το μη προαιρετικό χρώμα "gelato-white" («άσπρο του παγωτού») ξεφτίζει και κάποια σημεία γίνονται τραχιά.
Βέβαια, οι περισσότερες παρατηρήσεις μας θα μπορούσαν να προέρχονται από πελάτες premium εταιρειών. Όσοι έχουν μικρότερες απαιτήσεις και δεν ξεπερνά σε ετήσια βάση τα 50.000 χιλιόμετρα, θα αποκτήσει με το Tipo ένα πιστό συνοδό για την καθημερινότητά του. Σε μια τέτοια περίπτωση θα αποδειχθεί αρκετή και η βασική εξοπλιστική έκδοση, που δε διαθέτει αχρείαστες πιθανές πηγές προβλημάτων. Και, βέβαια, το κομψό περίβλημα είναι standard.
