Αυτοκίνητο και κληρονομιά: μήπως βολεύει να το μεταβιβάζουμε όταν γερνάμε;
Οι υποθέσεις κληρονομιάς ακινήτων είναι περίπλοκες, συνηθίζεται η «γονική παροχή»
Στα οχήματα όμως, η γραφειοκρατία του «κληρονομικού» αποτελεί ταλαιπωρία μηνών
Θα αντιμετωπιζόταν πολύ ευκολότερα με μια απλή μεταβίβαση προ θανάτου
Όμως «δύσκολο ψυχολογικά» να αποφασιστεί στην πράξη από μια οικογένεια
Οι υποθέσεις κληρονομιάς ακινήτων είναι περίπλοκες, συνηθίζεται η «γονική παροχή»
Πολλοί από εμάς, (στην Ελλάδα μάλλον οι περισσότεροι), έχουν μια προσωπική ή κοντινή εμπειρία από τη διαδικασία της κληρονομιάς περιουσιακών στοιχείων. Είναι ένα μοναδικό οικονομικό «χαρακτηριστικό» αυτό στη χώρα μας, μεγάλομέρος του πληθυσμού, να κατέχει μικρή ή μεγαλύτερη ακίνητη περιουσία από γενιά σε γενιά. Ο τρόπος που η περιουσία αυτή περνάει στα νεοτέρα μέλη μιας οικογένειας, συνήθως προβλέπεται πριν έρθουν τα τελευταία χρόνια της ζωής των γηραιότερων. Οι περισσότεροι προνοούν –αλλά και «μοιράζουν» τα υπάρχοντα τους συνήθως στους απογόνους τους, με τη λεγόμενη «γονική παροχή».
Στα οχήματα όμως, η γραφειοκρατία του «κληρονομικού» αποτελεί ταλαιπωρία μηνών
Η μέθοδος αυτή, γλιτώνει ουσιαστικά τους κληρονόμους από μεγάλους φόρους κληρονομιάς, αλλά και διευθέτει τις λεπτομέρειες της μετάβασης της ιδιοκτησίας. Τι γίνεται όμως με αντίστοιχα περιουσιακά στοιχειά που έχουν και αυτά μια αξία, όπως τα αυτοκίνητα; Συνήθως αυτά δεν προνοείται από κανέναν να αλλάξουν χέρια με αντίστοιχο «ελεγχόμενο» τρόπο. Αποτέλεσμα, να απαιτείται μια ιδιαίτερα μεγάλη σε γραφειοκρατία διαδικασία, προκειμένου βάσει κληρονομητηρίου, το όχημα να περάσει στα χέρια του δικαιούχου. Η διαδικασία αυτή απαιτεί πολλά δικαιολογητικά και κυρίως πολύ χρόνο. Ενδεικτικά, για να «ξεμπερδέψει» κάποιος με «κληρονομικό» αυτοκίνητο, μπορεί να τρέχει με εφορία και λογιστές έως και για 2 μήνες, προκειμένου να μεταβιβαστεί τελικά το όχημα στο όνομά του.
Θα αντιμετωπιζόταν πολύ ευκολότερα με μια απλή μεταβίβαση προ θανάτου
Είναι ιδιαίτερα συχνό το φαινόμενο, να προσπαθούν κληρονόμοι να πωλήσουν ένα αυτοκίνητο το οποίο δεν χρειάζεται να κρατήσουν μετά το θάνατο ενός συγγενή τους, αλλά η χρονοτριβή που συνεπάγεται η διαδικασία, να αποτρέπει τους υποψήφιους αγοραστές. Μήπως όμως όλα αυτά θα ήταν πιο εύκολο να αντιμετωπιστούν με μια διαφορετική μέθοδο; Μήπως πρέπει να αρχίσουμε όλοι να προνοούμε ότι γερνώντας θα ήταν προτιμότερο να «απαλλασσόμαστε» από ένα αυτοκίνητο, είτε πουλώντας το γιατί δεν το χρειαζόμαστε πια (λόγω κακών πλέον αντανακλαστικών και μειωμένης αντικειμενικά ικανότητας οδήγησης), είτε μεταβιβάζοντάς το σε κάποιο άλλο μέλος της οικογενείας που θα ήθελε να το χρησιμοποιήσει και μετά τον δικό μας «παροπλισμό»;
Όμως «δύσκολο ψυχολογικά» να αποφασιστεί στην πράξη από μια οικογένεια
Η αλήθεια είναι ότι δύσκολα μπορούμε να αντιληφθούμε πότε ήρθε η ώρα να «παρατήσουμε» το τιμόνι, αν και θα έπρεπε, δεδομένων των τροχαίων ατυχημάτων που παρατηρείται ότι προξενούν αειθαλείς οδηγοί σε αυτές τις μεγάλες ηλικίες. Σε κάθε περίπτωση, μάλλον τα γηραιότερα μέλη που πλησιάζουν τη «συνταξιοδότηση» τους και ως οδηγοί, καλό θα ήταν να προτρέπονται από τους υπόλοιπους της οικογενείας, να αφήνουν την οδήγηση και να μετακινούνται με άλλους τρόπους. Και γιατί όχι, να πωλούν ή να μεταβιβάζουν και το αυτοκίνητό τους, σε κάποιον που θα του είναι πραγματικά χρήσιμο.
