Η έλευση του Fiat Ritmo Abarth 125 TC

Όπως προδίδει το όνομά του, το αυτοκίνητο είχε δεχθεί την περιποίηση της Abarth. Για την ακρίβεια, το μοντέλο ήταν το τελευταίο όχημα που κατασκευάστηκε σε ξεχωριστή γραμμή παραγωγής της εταιρείας με σήμα το θρυλικό Σκορπιό. Η εμφάνιση δεν διέφερε σημαντικά από αυτή του 105 TC, αφού μόνο τα σήματα στα φτερά και την τρίτη πόρτα, καθώς και οι ζάντες 14 ιντσών σε σχήμα σταυρού έδειχναν πως αυτή πρόκειται για μία ειδική, καυτή έκδοση. Οι ουσιώδεις διαφορές όμως, ήταν καλά κρυμμένες κάτω από το αμάξωμα.

Ο κινητήρας ήταν πλέον 2000 κυβικών, απόδοσης 125 ίππων. Η τροφοδοσία καυσίμου γινόταν από ένα διπλό καρμπυρατέρ της Weber, ενώ, έχοντας ως γνώμονα την μέγιστη αξιοπιστία κατά τη συνεχόμενη γρήγορη οδήγηση, οι Ιταλοί εφοδίασαν το μοτέρ με ψυγείο λαδιού, το οποίο διέθετε θερμοστάτη, καθώς και κάρτερ λαδιού με διαφράγματα. Η ισχύς μεταδιδόταν στους εμπρός τροχούς μέσω ενός χειροκίνητου κιβωτίου της ZF, 5 σχέσεων, ενώ η ανάρτηση ήταν αναβαθμισμένη και πιο σκληρή. Στον τομέα της πέδησης, οι δίσκοι εμπρός έγιναν αεριζόμενοι και πιο φαρδιοί, ενώ πίσω διατηρήθηκαν τα ταμπούρα.

Εσωτερικά, ένα τριάκτινο τιμόνι με το έμβλημα του Σκορπιού, καθώς και 3 επιπλέον όργανα στην κεντρική κονσόλα, προδιάθεταν τον οδηγό να κινηθεί σβέλτα με το ιταλικό hot hatch.
Με μέγιστο βάρος 955kg, το Fiat Ritmo Abarth 125 TC ολοκλήρωνε τη διαδικασία 0-100km/h σε 8,7 δευτερόλεπτα, ενώ σταματούσε να επιταχύνει στα 190km/h.



To 1982 ήρθε η ώρα για την ανανέωση του μοντέλου. Η εμφάνιση ήταν λιγότερο ριζοσπαστική από πριν, αφού τα 4 πλέον φανάρια δεν ήταν ενσωματωμένα στον προφυλακτήρα. Αντιθέτως, φιλοξενούνταν σε μία συμβατική μάσκα, η οποία διέθετε και το ολοκαίνουριο λογότυπο της Fiat με τις 5 διαγώνιες ρίγες. Αντίστοιχα και πίσω, τα μεγαλύτερα φώτα βρίσκονταν πάνω από τον προφυλακτήρα. Οι αεραγωγοί «έφυγαν» από το καπό, ενώ η οροφή έγινε οριζόντια στο πίσω μέρος της, συμβάλλοντας στην καλύτερη αεροδυναμική.

Το αμάξωμα έγινε κατά 70kg ελαφρύτερο, ενώ οι μονώσεις θορύβου και κραδασμών βελτιώθηκαν. Παράλληλα, η ρεζέρβα τοποθετήθηκε στο χώρο αποσκευών, ενώ μέχρι πριν βρισκόταν κάτω από το καπό. Το εσωτερικό επανασχεδιάστηκε και διακατεχόταν από ορθογώνια σχήματα.
Η καλύτερη αεροδυναμική και το χαμηλότερο βάρος, παράλληλα με τις βελτιώσεις στην απόδοση των κινητήρων, μείωσαν την κατανάλωση του νέου Ritmo κατά 10%. Οι βιρτουόζοι της Abarth, δεν γινόταν να αφήσουν την κορυφαία έκδοση χωρίς αναβαθμίσεις.



Το ένα διπλό καρμπυρατέρ έφυγε, και τη θέση του πήραν 2 διπλά 40άρια, της Weber ή της Solex. Το προφίλ των εκκεντροφόρων έγινε πιο άγριο και ο έλεγχος της ανάφλεξης γινόταν ηλεκτρονικά, από μια μονάδα της Magnetti Marelli. Αποτέλεσμα αυτών των πινελιών ήταν η μεγαλύτερη κατά 5 άλογα ιπποδύναμη, και η ροπή που τώρα άγγιζε τα 175Nm.

Το νέο Fiat Ritmo Abarth 130 TC, όπως ονομαζόταν πλέον, επιτάχυνε από τα 0 στα 100km/h σε 7,8 δευτερόλεπτα, ενώ η τελική ταχύτητα αυξήθηκε στα 195km/h. Οι τετράμπρατσες ζάντες του 125 TC παρέμειναν, και το μοντέλο ξεχώριζε από την πιο ήπια 105 TC έκδοση χάρη στους ανεμοθραύστες στα παράθυρα και την πίσω αεροτομή, η οποία διατήρησε το ιδιαίτερο σχήμα της. Εσωτερικά ήταν διαθέσιμα προαιρετικά εμπρόσθια bucket καθίσματα της Recaro, τα οποία προσέφεραν καλύτερη πλευρική στήριξη στον οδηγό και το συνοδηγό.



Το 1985 η Fiat ανανέωσε ξανά τα μοντέλα. Οι μοχλοί των πορτών έγιναν τετράγωνοι στις 5θυρες εκδόσεις, και η πίσω πινακίδα κυκλοφορίας «μετακόμισε» στον προφυλακτήρα. Ανάμεσα στα φανάρια, τοποθετήθηκε ένα μαύρο πλαίσιο. Την επόμενη χρονιά, προστέθηκαν στη γκάμα των κινητήρων και turbo diesel μοτέρ.

Το Ritmo Abarth 130 TC, απέκτησε νέες ζάντες και συνέχισε να μάχεται αναλογικά ενάντια στους ανταγωνιστές του, που είχαν όλοι ηλεκτρονικό ψεκασμό. Τα injection είχαν λάβει για τα καλά τη θέση των καρμπυρατέρ, παρόλα αυτά το μικρό Fiat με τα «διπλά», αρνούταν να εγκαταλείψει τον πόλεμο, αφού ήταν πιο γρήγορο από το VW Golf GTI, που χρειαζόταν 9 δευτερόλεπτα για τη διαδικασία 0-100km/h, όσο και από το Peugeot 205 GTi 1.9, που ερχόταν δεύτερο με 8,1 δευτερόλεπτα.



Μετά από μία δεκαετία παραγωγής, το Fiat Ritmo αποσύρθηκε από την αγορά το 1988, δίνοντας τη θέση του στο Tipo. Συνολικά κατασκευάστηκαν 1.790.000 αντίτυπα του μοντέλου. Οι σπεσιαλίστες της Abarth, πήραν το ταπεινό και cool όχημα και το μετέτρεψαν σε έναν άκρως εχθρικό ανταγωνιστή των υπόλοιπων ευρωπαϊκών hot hatchbacks.

Πλέον όμως, σε αντίθεση με τα άλλα μοντέλα, αυτό έχει ξεχαστεί. Σήμερα, η εμφάνιση ενός απλού Fiat Ritmo, πόσο μάλλον ενός Abarth 125 ή 130 TC στο δρόμο, είναι ιδιαίτερα σπάνια και καταφέρνει να μαγνητίζει τα βλέμματα των νοσταλγών, όπως μαγνήτισε το πλήθος την ημέρα της παρουσίασής του το 1978.