B18C: Το διαμάντι κάτω από το καπό

Όλες αυτές οι βελτιώσεις προετοίμασαν το έδαφος για τον κινητήρα που βρήκε τη θέση του κάτω από το καπό. Αυτός, δεν ήταν άλλος από τον ξακουστό B18C, ο οποίος ήταν λες και δραπέτευσε από το Ασυλο Arkham. Η απόδοσή του, αρχικά 200 ολοστρόγγυλα άλογα, τα οποία το 1998 έγιναν 203, ήταν εντυπωσιακή από ένα ατμοσφαιρικό μοτέρ 1800 κυβικών. Το πιο εντυπωσιακό όμως, το πώς δούλευε. Η δεκαετία του 90 είναι πολύ μακρινή σε σχέση με την εποχή που ζούμε, και το ίδιο μακρινός είναι και ο τρόπος λειτουργίας του DOHC VTEC B18C, ο οποίος ήταν ο ακριβώς αντίθετος με αυτόν των σημερινών turbo αυτοκινήτων, που βγάζουν ένδειξη αλλαγής ταχύτητας στις 3000 στροφές.



Μέχρι τις 6000rpm, δεν συνέβαιναν πολλά πράγματα. Στα συνηθισμένα οχήματα, εκεί βρισκόταν η κόκκινη περιοχή του στροφόμετρου. Στο Honda όμως, το συγκεκριμένο σημείο έκρυβε την περίφημη «κλωτσιά» του VTEC. Η κατάσταση άλλαζε άρδην και οι στροφές άρχιζαν να ανεβαίνουν με ρυθμό σχιζοφρένειας. Η μέγιστη ιπποδύναμη ερχόταν στις 8000rpm, ενώ ο κόφτης επενέβαινε στις 8900 για τα JDM μοντέλα, και τις 8600 για τα Ευρωπαϊκά.
Οι εμπρός τροχοί του Integra Type R διατηρούσαν την πρόσφυσή τους ακόμα και σε σημεία που θα έπρεπε να την είχαν χάσει προ πολλού. Υπεύθυνο για αυτό ήταν το μπλοκέ διαφορικό, το οποίο έβαλε στη θέση τους όσους γελούσαν στην ιδέα ενός γρήγορου προσθιοκίνητου αυτοκινήτου.  



Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το ηχητικό κρεσέντο του μοτέρ, μετέτρεπαν την γρήγορη οδήγηση σε ιεροτελεστία και προκαλούσαν εθισμό στον οδηγό, ο οποίος καθόταν στα κατακόκκινα και θρυλικά bucket της Recaro και επαναλάμβανε την ίδια διαδικασία, αλλάζοντας μανιασμένα ταχύτητες στο 5άρι «κοντό» σασμάν, μέσω του πανέμορφου και απλού λεβιέ τιτανίου, την ώρα που κυνηγούσε το apex στις στροφές.



Το Honda Integra DC2 είναι ένα από τα πιο εμβληματικά μοντέλα της Honda, ένας θρύλος των 90s, και για πολλούς ο «βασιλιάς των προσθιοκίνητων». Η εταιρεία που ίδρυσε ο κ. Soichiro, είχε μεγαλουργήσει, και το αυτοκίνητο της επόμενης και τελευταίας γενιάς, το DC5 που παρουσιάστηκε το 2001, έπρεπε να φανεί αντάξιο του προκατόχου του σε πολλούς τομείς. Θα μπορούσαμε να πούμε πως το κατάφερε. Ο K20A κινητήρας που διαδέχτηκε τον σχιζοφρενή B18C της Type-R έκδοσης, απέδιδε 220 ίππους, και ήταν πιο ραφιναρισμένος. Η τεχνολογία προοδεύει εξάλλου, και έτσι το νέο αυτοκίνητο ήταν συνολικά πιο «πολιτισμένο». Η νέα, 6^η σχέση του κιβωτίου ταχυτήτων βοηθούσε στο ταξίδι, και η ηχομόνωση μετρίαζε τους ενοχλητικούς θορύβους. Το δε κράτημα στις στροφές, εξακολουθούσε να είναι εξαιρετικό.



Παρόλο που αυτά είναι προτερήματα που εκτιμούμε ιδιαίτερα στα νέα αυτοκίνητα, οι σκληροπυρηνικοί fans των πολεμικών κατασκευών, αναπολούν με νοσταλγία τον ωμό χαρακτήρα και τις ικανότητες που είχε το Integra Type-R DC2. Το φανταζόμαστε να έρχεται από μακριά, πάντα σε λευκό χρώμα, προτού χαθεί στην επόμενη στροφή, με το ουρλιαχτό του VTEC να αντιλαλεί στο βουνό.