Ιστορία ανατροπής

Η Opel είναι η προσωποποίηση της ανατροπής. Ποτέ δεν μπορούσες να υπολογίσεις σε ποια στρατηγική θα χαράξει τα επόμενα βήματα της. Υπήρξε μια περίοδος που δύσκολα μπορεί να ξεχάσει κανείς με τα κλασσικά Kadett ή και τα νεότερα Ascona της δεκαετίας του 80. Λίγο αργότερα συναντάμε τα πρώτης γενιάς OPC, που θέλησαν να τονώσουν το brand name της Opel, χωρίς να καταφέρουν ωστόσο να ξεφύγουν από τον ανίκητο μέχρι τότε, Γερμανικό συντηρητισμό. Τα Astra και Zafira είχαν τις επιδόσεις, όμως η “ρετσινιά” του οικογενειακού αυτοκινήτου παρέμεινε, αφού έλειπαν τα χαρακτηριστικά πάθους που θα έδιναν την ευκαιρία στην φίρμα να απευθυνθεί σε ένα τελείως διαφορετικό κοινό. Την ίδια περίπου εποχή μας έδωσε το υπερτροφοδοτούμενο Opel Calibra που αποτέλεσε πόλο έλξης της εποχής. Κι ενώ μέχρι τότε είχαμε συχνά-πυκνά δείγματα της performance αισθητικής της εταιρίας, η βιομηχανία αποφασίζει να διαδραματίσει τον ρόλο μιας πιο μετριοπαθούς φίρμας. Αυτής δηλαδή που θα επέλεγε μια συντηρητική μερίδα αγοραστών, έχοντας εκτιμήσει την εύπεπτη σχεδιαστική ταυτότητα των προϊόντων της και το ποιοτικό της προφίλ. Ακόμα και στην εποχή των Astra ή και των μικρότερων Corsa, η Opel επέλεξε έναν ξεκάθαρα Γερμανικό τρόπο, ώστε να καταφέρει να διακριθεί και να συνεχίσει την καθόλα πετυχημένη πορεία της στη γηραιά ήπειρο.



Το status της εταιρίας είχε αλλάξει πλέον στα μυαλά του αγοραστικού κοινού, μέχρι που εμφανίστηκε ο Volker Strycek και παρουσίασε το project που θα έφερνε τα πάντα “τούμπα”. Η απόφαση πάρθηκε, ο σχεδιασμός ξεκίνησε και οι πωλήσεις του (ειδικά στην χώρα μας) έπιασαν κορυφή.
Στο αλισβερίσι επιδόσεων της νεολαίας το Opel Performance Center είχε ρίξει ένα πολύ δυνατό αλλά και πολύ ισορροπημένο αυτοκίνητο, που ήξερε πολύ καλά τί είναι και τί θέλει και κέρδισε την ψήφο εμπιστοσύνης όλων των νέων οδηγών της κατηγορίας. Οι μηχανικοί του OPC μετά από ένα μάλλον μετριοπαθές παρελθόν, είχαν ξεσπαθώσει και δημιούργησαν ένα από τα δημοφιλέστερα supermini στη χώρα μας. Και όχι, ο λόγος δεν έχει να κάνει (αποκλειστικά) με τη δύναμη που κρυβόταν κάτω από το καπό του, αλλά με το όλο σύνολο. Ο Volker Strycek και η παρέα του έβαλαν το νερό στo αυλάκι και το Corsa OPC, σε ρόλο πρωταγωνιστή (πλέον), ανάμεσα σε μεγάλο ανταγωνισμό, κέρδισε την εκτίμηση των θερμών οπαδών της κατηγορίας.
 
Opel Performance Center
Η πρώτη γενιά Corsa OPC είχε πετύχει την σωστή συνταγή σε όλα τα επίπεδα. Μεταμόρφωσε την απλή έκδοση του best seller της ώστε να μοιάζει όσο πιο θυμωμένο γίνεται, το προίκισε με σχεδόν 200 υπερτροφοδοτούμενους ίππους, και του πρόσθεσε 2 επικά bucket καθίσματα, για να νιώθεις κάθε διαδρομή σαν ειδική. Βράγχια απαγωγής θερμότητας, τριγωνική και κεντρικά τοποθετημένη απόληξη της εξάτμισης, αεροδυναμικός διαχύτης στον πίσω προφυλακτήρα, αεροτομή τρίτης πόρτας και sideskirts, μαγνήτιζαν την “σκέψη” σου για καιρό... Το "πακέτο” λατρεύτηκε και το OPC πούλησε, οδηγήθηκε, βελτιώθηκε, γέμισε γκαράζ χαρούμενων νεαρών που έψαχναν γκάζια. Έβγαλε και ειδική έκδοση με μπλοκέ διαφορικό και περισσότερα άλογα, και φυσικά την είπε Nurburgring. Η δεύτερη γενιά του, βασίστηκε στο βαθιά ανανεωμένο Corsa, αλλά η συνταγή παρέμεινε η ίδια. Φουσκώματα, προφυλακτήρες, μαρσπιέ, 17άρηδες τροχούς, αμορτισέρ Koni FSD.



Και δεν σταμάτησε εκεί, αφού σου έδινε την δυνατότητα να αποκτήσεις το έξτρα πακέτο Performance με ακόμα μεγαλύτερους τροχούς, Brembo φρένα, και μπλοκέ διαφορικό. Όταν είσαι λάτρης αυτής της κατηγορίας, τότε ο έρωτας είναι κεραυνοβόλος. Έχοντας αποκτήσει 3 hot-hatch και δοκιμάζοντας σχεδόν τα περισσότερα, έχω μελετήσει καλά τον κανόνα σχεδιασμού των μικρών αυτών “διαβόλων”. Τρία χαρακτηριστικά έχουν οι μικροί και "τεντωμένοι” turbo κινητήρες. Lag, ξαφνική έκρηξη ροπής και έντονο "ξεφούσκωμα” αρκετά πριν τα κόκκινα. Tο OPC τελευταίας γενιάς παρουσίαζε ελάχιστα μόνο το δεύτερο, κι αυτό σε μικρή δόση. Τα στοιχεία που προσέφεραν την ηγεμονία του OPC στον δρόμο, ήταν ο κινητήρας και το διαφορικό. Το διαφορικό περιορισμένης ολίσθησης (μέσω του Performance Pack) έβαζε το μυαλό σου σε ένα άλλο επίπεδο αδρεναλίνης. Με καλά ελαστικά και σε καλό οδόστρωμα, μετέτρεπε την οδήγηση σε μια κωμικά γρήγορη εμπειρία, που κατατρόπωνε την υποστροφή του εμπρός μέρους εν τη γεννέση της με την μούρη του Corsa OPC να βυθίζεται πιο πολύ στη στροφή με άφθονο γκάζι. Βέβαια στα γλιστερά κομμάτια των δρόμων, καμία γόμα ελαστικού και κανένα μπλοκέ διαφορικό δεν μπορεί να σε βοηθήσει να αψηφήσεις τη φυσική, και αν το παράκανες “έβγαζε μούτρα”, που όμως με ένα "άσε” του γκαζιού η τροχιά διορθωνόταν με μία μικρή υστέρηση, όσο δηλαδή χρειαζόταν στο turbo να ξεφουσκώσει.
Το εκπληκτικό όμως με το Corsa OPC είναι πως, στα έβγαζε "όλα στη φόρα” με την πρώτη βόλτα, και το πρώτο σου πάτημα. Η εστιασμένη του συμπεριφορά και η ροπή του, αυτός ο εθισμός στις γλυκά αστραπιαίες επιταχύνσεις του εν κινήσει, και ο τόσο ιδιαίτερος τρόπος που διέγραφε τις καμπές με συνδυασμό τιμονιού και γκαζιού, ήταν τα στοιχεία που σε έκαναν να ερωτευτείς μαζί του.