Ο θρύλος του Vector W8

Το έτος 1989, παράλληλα με συνταρακτικά γεγονότα όπως η πτώση του Τοίχους του Βερολίνου και η εφεύρεση του Internet όπως το ξέρουμε, ξεκίνησε η παραγωγή ενός εκ των πιο εξωφρενικών οχημάτων που έχουμε δει ποτέ: Του Vector W8, που ήταν στην ουσία το αποτέλεσμα της εξέλιξης του W2. Συνεχίζοντας την σφηνοειδή εμφάνιση του προγόνου του, το ακραίο W8 ήταν φτιαγμένο από την στόφα εξωτικών οχημάτων: Σασί από αλουμίνιο σε κυψελοειδή μορφή,  αμάξωμα από ανθρακονήματα και kevlar, και χρήση πάνω από 5.000 πριτσινιών αεροπορικού τύπου, σε συνδυασμό με εποξειδικές ρητίνες, για την συγκόλληση των διαφορετικών τμημάτων.



Το μηχανικό σύνολο, απείχε παρασάγγας από τις κατασκευές των Ευρωπαϊκών αντιπάλων, αφού ο κινητήρας ήταν ένας παλιομοδίτικος αμερικάνικος V8 6000 κυβικών, της εταιρείας Rodeck. Ακόμα και εκεί όμως, τα εξαρτήματα που χρησιμοποιήθηκαν ανήκουν μέχρι τώρα στη λίστα δώρων που θα έγραφαν οι σημερινοί αγωνιζόμενοι στον Αγιο Βασίλη. Πιστόνια TRW, μπιέλες της θρυλικής Carillo, σφυρίλατος στρόφαλος, και, το πιο σημαντικό, 2 turbo της Garrett, χάριζαν στο αυτοκίνητο ιπποδύναμη που ξεκινούσε από τα 625 άλογα. Στη μεγάλη πίεση, ο κινητήρας απέδιδε 1200 ίππους, και όσοι οδηγοί δεν ένιωθαν τρόμο από την ωμή δύναμη, σίγουρα θα ανατρίχιαζαν στη θέα που θα αντίκριζαν στον πίσω καθρέπτη, αφού οι πυρωμένες τουρμπίνες φαίνονταν να λάμπουν κολασμένα στο σκοτάδι. Το κιβώτιο ταχυτήτων ήταν αυτόματο 3 σχέσεων, δανεισμένο από ένα αρχαίο Oldsmobile Toronado του 1960, ενισχυμένο προκειμένου να αντέχει τη ροπή του θηριώδους μοτέρ.

Μπορεί η διάσημη Lamborghini Reventon του 2007 να ήταν εμπνευσμένη από την εμφάνιση των μαχητικών αεροπλάνων, αλλά η ιδέα των Ιταλών ήρθε με 18 χρόνια καθυστέρηση. Το Vector W8 έμοιαζε με Stealth F-117 που κάποιος του έβγαλε τα φτερά και του έβαλε τροχούς, και αυτή η ομοιότητα με τα αεροσκάφη συνεχιζόταν και στο εσωτερικό του, αφού διακόπτες και οι πίνακες οργάνων ήταν λες και ανήκαν σε μαχητικό. Ο δημιουργός του, ήταν υπερήφανος για το αποτέλεσμα:
«Το Vector ήταν το πρώτο supercar του κόσμου. Όλα τα υπόλοιπα ήταν απλά sport αυτοκίνητα, ή εξωτικά sport αυτοκίνητα. Δεν διέθεταν υψηλή τεχνολογία, ούτε ήταν υπερσύγχρονα. Σχεδίασα όλο το αυτοκίνητο. Το αμάξωμά του, το σασί, τους πίνακες οργάνων, μέχρι και το χρώμα του. Κανένας άλλος δεν το είχε κάνει αυτό. Οι άλλες εταιρείες είχαν ένα σύνολο ατόμων που συνέβαλλαν στη δημιουργία του μοντέλου. Δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό, απλά εγώ ήθελα να είμαι ο αρχιτέκτονας, χωρίς να έχω πολλές παρεμβολές».



Όσο για τους ανταγωνιστές της εποχής, ο κ.Gerald ασκούσε κριτική απέναντί τους, θέτοντας επιχειρήματα που οι κοινοί θνητοί παραβλέπαμε. Παρομοίαζε την Ferrari F40 ως «μία 308 με φουσκώματα στα φτερά και 2 turbo», ενώ ανέφερε πως η Countach «είναι μόνο για το γκαράζ. Δεν θες να την οδηγήσεις, η εργονομία της είναι απαίσια». Οι σκληροπυρηνικοί fans των Ιταλικών μοντέλων θα τον χαρακτήριζαν ως αιρετικό, αλλά, όπως ανέφερε η Helen Keller, η αίρεση μίας εποχής γίνεται η ορθοδοξία της επόμενης.

Εκτός από την προαναφερθείσα Reventon, που είχε εμφάνιση και τεχνολογία αεροπλάνου, η εργονομία είναι πλέον αναπόσπαστο κομμάτι των μοντέρνων supercars.  Όσο για τα V8 twin turbo μοτέρ, κινούν τις περισσότερες καινούριες Ferrari, Lamborghini, και Koenigsegg, μεταξύ άλλων.



Συνολικά παρήχθησαν 22 Vector W8. Η πορεία της εταιρείας στη δεκαετία του 1990 ήταν ιδιαίτερα ταραχώδης. Το 1993 κατασκευάστηκαν 2 πρωτότυπα μοντέλα του απόγονου, που ονομαζόταν WX-3 και απέδιδε έως και 1200 ίππους. Ο Gerald Wiegert ήθελε να προχωρήσει σε φάση παραγωγής, αλλά η εχθρική εξαγορά της Vector από την Ινδονησιακή Megatech, η οποία στη συνέχεια τον απέλυσε, δεν το επέτρεψε.