Το πολεμικό Ford Focus RS Cosworth

Παρόλο που αυτό το παράξενο αυτοκίνητο θύμιζε –ελαφρώς- οπτικά τα ταπεινά Ford Escort MK5, το πάτωμα και τα μηχανικά μέρη που είχαν χρησιμοποιηθεί ήταν από τον έτερο θρύλο της εταιρείας, του πασίγνωστου Sierra RS Cosworth.

Η εξέλιξη του σκληροπυρηνικού Escort είχε ξεκινήσει το 1989. Υπεύθυνη για την εμφάνιση και τις βελτιώσεις του μοντέλου ήταν μία μικρή εταιρεία στο Coventry της Αγγλίας, που ονομαζόταν MGA Developments, με επικεφαλής σχεδιαστή τον Stephen Harper. Ο προφυλακτήρας εμπρός διέθετε μεγάλους αεραγωγούς, απαραίτητους για την ψύξη του μηχανοστασίου, ενώ χαμηλά είχε ένα ευμεγέθες, ρυθμιζόμενο spoiler, το οποίο έδειχνε πρόθυμο να ισοπεδώσει οτιδήποτε έβρισκε μπροστά του. Το καπό είχε τα διάσημα «βράγχια» που γνωρίσαμε στο Escort RS turbo, που φρόντιζαν να διώχνουν όσο περισσότερη θερμότητα γινόταν από το χώρο του κινητήρα. Στο πλάι, τα φουσκωμένα φτερά, ένα επακόλουθο του αυξημένου μετατροχίου, αγκάλιαζαν τις πεντάμπρατσες φαρδιές ζάντες 16 ιντσών.
 


Το στοιχείο που έκανε διάσημο το αυτοκίνητο όμως, βρισκόταν στο πίσω μέρος, και δεν ήταν άλλο από την τεράστια, διπλή αεροτομή, που ήταν όμορφη και ταυτόχρονα ακραία. Το επάνω μέρος της ήταν στο ύψος της οροφής, και συναντούσε, μέσω της απαραίτητης κεντρικής κολώνας, το κάτω, μεγάλο ducktail spoiler. Θα μπορούσαμε να πούμε πως στο «Cossie», όπως αναφέρεται χαϊδευτικά από τους πολλούς λάτρεις του, η ουρά της φάλαινας συναντούσε την ουρά της πάπιας. Ο Frank Stephenson, που ήταν ο δημιουργός της «φτερούγας», είχε σκοπό να τοποθετήσει και 3^η αεροτομή στο αυτοκίνητο, αλλά δεν πήρε την έγκριση επειδή θα ήταν «υπερβολική».

Όπως και η Lancia Delta Integrale, έτσι και το κορυφαίο Escort είχε δίλιτρο μοτέρ και κίνηση στους 4 τροχούς. Σε αντίθεση με τη διάταξη που χρησιμοποιήθηκε στην Ιταλίδα, ο Βρετανός ανταγωνιστής είχε τον κινητήρα τοποθετημένο κατά τον διαμήκη άξονα. Όπως και στο Sierra RS, το μηχανικό σύνολο που έδινε ώθηση στο αυτοκίνητο ήταν το διαμάντι της Cosworth με κωδικό YB, το οποίο απέδιδε 227 άλογα και 304Nm ροπής. Όντας κατασκευασμένα για να πάρουν την έγκριση για συμμετοχή στην κατηγορία Group A του WRC, τα πρώτα 2500 αντίτυπα που κατασκευάστηκαν είχαν μία υβριδική τουρμπίνα T3/T04B της Garrett, η οποία είχε μεγάλο lag πριν τις 3500 στροφές, πιο έντονο από την Integrale. Η κατανομή της δύναμης στους τροχούς ήταν 34%/66% εμπρός/πίσω.


 
Ο αγωνιστικός χαρακτήρας του πολεμικού Escort υπήρχε διάχυτος και στο εσωτερικό. Πίσω από το τριάκτινο τιμόνι, τα όργανα είχαν λευκό φόντο. Ο οδηγός έβρισκε τη θέση του στα bucket καθίσματα της Recaro, και, προκειμένου να ξέρει τι συμβαίνει ανά πάσα στιγμή στον κινητήρα, είχε στη διάθεσή του 3 μικρά όργανα στο κέντρο του ταμπλό.
 
Οι Ιταλοί δεν θα μπορούσαν να κάτσουν άπραγοι και να αφήσουν τον αντίπαλο να τους απειλεί. Έτσι, τον Ιούνιο του 1993 δημιούργησαν την Lancia Delta HF Integrale «Evoluzione II», που ήταν η εξέλιξη του Θρύλου. Με βελτιώσεις στον κινητήρα, εγκέφαλο της Magneti Marelli και νέο turbo της Garrett, η ισχύς αυξήθηκε στα 215 άλογα και η ροπή στα 314Nm. Εκτός αυτού, αναβαθμίστηκε το εξωτερικό, με επιπλέον αεραγωγούς στους εμπρός λασπωτήρες, ενώ οι ζάντες μεγάλωσαν κατά 1 ίντσα.
 
Στα τέλη του 1994, είχαν πωληθεί και τα 2500 Ford Escort RS Cosworth που ήταν «homologation specials». Έτσι, υπήρχε η ελευθερία κινήσεων, και η εταιρεία αναβάθμισε το μοντέλο, κάνοντάς το πιο πολιτισμένο και κατάλληλο για ηπιότερη, καθημερινή οδήγηση. Με σκοπό να μειωθεί το διαβόητο turbo lag, τη θέση της T3/04B πήρε μία Garret T25, η οποία κατέβαζε το εύρος λειτουργίας του μοτέρ χαμηλότερα. Η ισχύς παρέμεινε αναλλοίωτη. Το ποθητό Escort μπορούσε πλέον να διατεθεί χωρίς την θρυλική φτερούγα, αλλά η πλειοψηφία των αγοραστών δεν ήταν πρόθυμοι να αποχωριστούν το σήμα κατατεθέν του αυτοκινήτου.