Το εσωτερικό και ο κινητήρας του Renault Sport Spider

Το εσωτερικό κραύγαζε πως το όχημα είχε εξελιχθεί για ένα συγκεκριμένο σκοπό, ο οποίος δεν ήταν τα άνετα και χαλαρά ταξίδια. Η γυμνή λαμαρίνα κυριαρχούσε στο χώρο, και τα bucket καθίσματα της Recaro, σε συνδυασμό με τα ρυθμιζόμενα πεντάλ, σήμαιναν πως ο οδηγός μπορούσε να βρει την ιδανική θέση προκειμένου να κατευθύνει το «όπλο» εκεί που ήθελε. Πίσω από το τιμόνι υπήρχαν αναλογικές ενδείξεις για τα πιο σημαντικά.

Στο κέντρο υπήρχε ένα μεγάλο στροφόμετρο, εκατέρωθεν του οποίου βρίσκονταν τα όργανα της θερμοκρασίας νερού και πίεσης λαδιού. Το ψηφιακό ταχύμετρο βρισκόταν στο κέντρο, μαζί με ενδείξεις για την ώρα και τη στάθμη καυσίμων. Οι λιγοστοί διακόπτες ήταν αδιάβροχοι, κάτι που ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο για ένα αυτοκίνητο χωρίς οροφή και παράθυρα. Τέλος, οι πόρτες, που άνοιγαν εντυπωσιακά προς τα επάνω, είχαν χερούλια μόνο από την μέσα πλευρά.



Χάρη στην έλλειψη ακόμα και των στοιχειωδών, το εξωφρενικό Renault Sport Spider ζύγιζε μόλις 930kg. Ο κινητήρας του βρισκόταν στο κέντρο, πίσω από τον οδηγό, και ήταν ο δίλιτρος 16βάλβιδος F7R που γνωρίσαμε στο λατρεμένο Clio Williams, ο οποίος απέδιδε 150 άλογα. Αυτά αρκούσαν για να εκτοξεύσουν το roadster από στάση στα 100km/h μέσα σε 6,9 δευτερόλεπτα. Τα αγωνιστικά είχαν αυξημένη ισχύ, στα 210PS, ενώ το βάρος τους ήταν ακόμα χαμηλότερο, και πιο συγκεκριμένα 854kg. Επίσης, το μηχανικό κιβώτιο έδωσε τη θέση του σε ένα σειριακό.

Η Renault, είχε μεγάλη εμπειρία στη σύσταση ενιαίων πρωταθλημάτων, στα οποία όλοι οι αγωνιζόμενοι οδηγούσαν ακριβώς ίδια μοντέλα. Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, λάμβαναν χώρα αγώνες με Renault 5 Turbo, 21 Turbo, και έπειτα με Clio. Το 1995 ξεκίνησε το πρωτάθλημα των Spider, το οποίο συνεχίστηκε μέχρι και το 1999. Τότε είδαμε και το τέλος της παραγωγής του αυτοκινήτου, έπειτα από την κατασκευή 1635 αντιτύπων, 96 από τα οποία ήταν δεξιοτίμονα για την αγορά της Μ. Βρετανίας, και είχαν όλα παρμπρίζ.



Το Renault Sport Spider ήταν ένα πολύ ειδικό αυτοκίνητο, το οποίο ακολουθούσε κατά γράμμα τη φιλοσοφία του κ. Chapman. Θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε σαν «την Elise της Renault», αλλά εδώ υπάρχει κάτι που αξίζει να αναφερθεί. Η γαλλική πολεμική μηχανή, κατασκευάστηκε λίγους μήνες πριν από την περίφημη Lotus.
Η Elise όμως, παρόλο που ήταν πιο συμβατική, όσο συμβατική βέβαια μπορεί να είναι μία Lotus, ήταν ακόμα ελαφρύτερη και γρηγορότερη. Η μεγαλύτερη διάρκεια παραγωγή της, που επεκτάθηκε σε 3 γενιές, έκαναν το γαλλικό roadster να ξεχαστεί. Κάτι που δεν θα έπρεπε να ισχύει, μιας και το Renault Sport Spider είναι μία από τις πιο ψυχεδελικές κατασκευές της γαλλικής εταιρείας, δίπλα στα διάσημα, επίσης κεντρομήχανα, 5 Turbo και Clio V6.