Πάμε πλατεία?

Αυτό το κονσέρτο μηχανολογικής αρτιότητας αγαπήθηκε τρομερά από το Ελληνικό κοινό. Και πως να μην συμβεί άλλωστε αφού ο συνδυασμός ενός ανοικτού roadster με έναν τέτοιας τεχνολογίας κινητήρα δεν έβρισκαν πουθενά. Έκαναν τις συγκρίσεις και σκεφτόντουσαν πως, εκεί που οι περισσότεροι κινητήρες βρίσκονται στο όριο περιστροφής τους, ο F20C μόλις είχε ξεκινήσει. Βραβεύτηκε μάλιστα για 5 συνεχόμενες χρονιές, με το βραβείο του καλύτερου κινητήρα 1800-2000 κυβικών (2000-2004).
Στα νυχτερινά στέκια τις νύχτες τα πίσω ελαστικά δεινοπαθούσαν. Ποιος θα ξεχάσει την εποχή του Σ.Ε.Φ όπου σχεδόν κάθε βράδυ θα έδιναν παράσταση το ένα πίσω από το άλλο, στην χαρακτηριστική λιμνούλα? Για όσους δεν έχουν ζήσει αυτές τις αγνές και γεμάτες πάθος βραδιές, ίσως είναι δύσκολο να κατανοήσουν. Αλλά όχι μόνον εκεί... Και σε κάθε πλατεία στις συνοικίες όλων των πόλεων, τους έβλεπες να περνούν ρίχνοντας μια χορευτική φιγούρα.



Τα S2000 βέβαια δεν ήταν εύκολα αυτοκίνητα. Οι 240 ίπποι μέσω ενός κλειστού 6τάχυτου κιβωτίου πήγαιναν στους πίσω τροχούς, με έναν VTEC να ετοιμάζεται να μπει στον χορό. Τα πράγματα δεν ήταν και πολύ εύκολα για έναν οδηγό που δεν είχε πολύ καλή γνώση και αντίληψη πίσω από άμεσο ηλεκτρικό τιμόνι. Το οδόστρωμα έπρεπε να έχει μεγάλο συντελεστή τριβής για να μπορέσεις να υπολογίσεις με ακρίβεια την πορεία του και αυτό στην χώρα μας είχε αρνητικές συνέπειες...
Όσο άνευρο ήταν στις χαμηλές στροφές του (σε σημείο εκνευρισμού) άλλο τόσο περίμενες και πάλευες με την αγωνιστική διάθεση του «κλωτσήματος» του VTEC. Σίγουρα δεν ήταν το ευκολότερο αυτοκίνητο του κόσμου, όμως αν ο οδηγός εμπιστευόταν το μπροστινό σύστημα με το ακαριαίο turn in και την απουσία υποστροφής, σε συνδυασμό με θαρραλέο γκάζι, τότε ζούσες αξεπέραστες εμπειρίες. Φετίχ για τους οπαδούς του S2000, ήταν ο μικρός επιλογέας του κιβωτίου του που θύμιζε joy stick, και η αίσθηση του ήταν μοναδική.