Διάσημα μοντέλα με άγνωστη αγωνιστική ιστορία

2) Lada VFTS
Το μακρινό 1979, στο Vilnius της Λιθουανίας, που εκείνες τις μέρες ανήκε στην Σοβιετική Ένωση, ξεκίνησε η εξέλιξη ενός αυτοκινήτου το οποίο θα συμμετείχε στα Rally, στην κατηγορία Group B/10, η οποία, σε αντίθεση με τα τερατώδη MG Metro 6R4 και Ford RS200, αφορούσε οχήματα με κινητήρες από 1,3 έως 1,6 λίτρα. Ως βάση χρησιμοποιήθηκε ένα ταπεινό Lada 2105, στο οποίο αλλάχθηκαν τα πάντα. Τα καπό και οι πόρτες ήταν πλέον από αλουμίνιο, τα παράθυρα ήταν ακρυλικά, και ο κινητήρας απέδιδε έως 150 άλογα.

Τα φτερά απέκτησαν πρόσθετα φουσκώματα για πρακτικούς σκοπούς, αφού οι τροχοί είχαν φαρδύνει και έπρεπε να καλύπτονται. Η σκληροπυρηνική και «macho» εμφάνιση συμπληρωνόταν από το πρόσθετο εμπρός spoiler και την μεγάλη ducktail αεροτομή.

Οι λίγες εμφανίσεις στο Group B/10 ήταν επιτυχημένες. Το 1986, στο Ράλυ 1000 Λιμνών της Φιλανδίας, τα θρυλικά Lada VFTS κατέκτησαν τις 6 πρώτες θέσεις της κατηγορίας τους. Μετά την κατάργηση του Group B το 1987, τα Lada συνέχιζαν να αλωνίζουν στις ειδικές διαδρομές σε διάφορες διοργανώσεις της Ανατολικής Ευρώπης, και δημιούργησαν ένα πιστό κοινό ακολούθων και θαυμαστών,  οι οποίοι μετέτρεψαν πολλά Lada 2015 σε VFTS ρέπλικες, που συνεχίζουν και είναι μάχιμες μέχρι και σήμερα.
 


3) Citroen DS
Η «Θεά» της Citroen παρουσιάστηκε το 1955, και είναι από τα διασημότερα κλασσικά ευρωπαϊκά μοντέλα. Το αυτοκίνητο σημείωσε επιτυχίες σε πολλούς τομείς, ένας από τους οποίους είναι και οι αγώνες. Η καινοτόμα ανάρτηση του μοντέλου έπαιξε σημαντικό ρόλο σε αυτό, αφού επέτρεπε στο όχημα να διατηρεί υψηλή ταχύτητα σε ανώμαλους δρόμους. Η αρχή έγινε το 1956, όπου η DS κατέκτησε την 1^η θέση της κατηγορίας της στο Rally Monte Carlo. Το 1959, στον ίδιο αγώνα, κατέκτησε την 1^η θέση της γενικής κατάταξης, και ακολούθησαν και άλλες νίκες, όπως στο Rally 1000 Λιμνών του 1962.

Το 1966, η Citroen DS κέρδισε ξανά το Rally Monte Carlo, αφού η ομάδα της BMC-Mini αποκλείστηκε λόγω παραβίασης κανονισμών. Ως ειρωνεία της τύχης, το 1968, η DS  που βρισκόταν στην πρώτη θέση του Μαραθωνίου από το Λονδίνο ως το Σύδνεϋ, τράκαρε με έναν μεθυσμένο οδηγό, ο οποίος είχε μπει μέσα στην –κλειστή για το κοινό- διαδρομή, μόλις 156 χιλιόμετρα μακριά από τον τερματισμό. Το αυτοκίνητο του μεθυσμένου οδηγού ήταν, καλά μαντέψατε, ένα Mini.
 


4) Ferrari 308 GTB
Και όμως, η εξωτική δημιουργία του Leonardo Fioravanti, την οποία οι κοινοί θνητοί γνωρίσαμε μέσα από αφίσες, ταινίες και μοντέλα υπό κλίμακα, έτρεχε σε Rally, από το 1978 έως το 1986. Οι αγωνιστικές εκδόσεις της Ferrari 308GTB ήταν αρκετές, και κυμαίνονταν από το Group 4 έως και το εμβληματικό Group B.

 Όσο ακραία και αν μας ακούγεται η ιδέα μίας Ferrari 970kg και 450 ίππων που τρέχει στα χώματα, στην πραγματικότητα ήταν λογική: Λόγω της θέσης του κινητήρα πίσω από τον οδηγό, το κέντρο βάρους του αυτοκινήτου βρισκόταν στη μέση, και το μεταξόνιό της ήταν μικρότερο από αυτό του ανταγωνισμού. Το μόνο όχημα που είχε ακόμα πιο κοντό μεταξόνιο είναι ένα άλλο πασίγνωστο ιταλικό rally car με την ίδια συνταγή: Η Lancia Stratos.
 


5) Rolls-Royce Silver Shadow
To 1970 έλαβε χώρα ένας θεσμός ο οποίος ονομαζόταν World Cup Rally και ήταν ο μεγαλύτερος αγώνας αυτοκινήτων της εποχής, αφού ξεκινούσε από το Λονδίνο και κατέληγε στην Πόλη του Μεξικό. Οι συνολικές χώρες που περιλαμβάνονταν στη διαδρομή ήταν 25, και τα χιλιόμετρα που έπρεπε να διανύσουν οι αγωνιζόμενοι ήταν 25.700.

Ο Βρετανός Ray Richards, κάτοχος μίας Rolls-Royce Silver Shadow, αποφάσισε πως θα του άρεσε να συμμετέχει στον αυτοκινητικό μαραθώνιο, και ξεκίνησε να κάνει τις απαραίτητες μετατροπές στο πολυτελές όχημά του. Η εταιρεία δεν χάρηκε καθόλου με αυτή την ιδέα, και απείλησε την τοπική αντιπροσωπεία πως αν παρείχε στον Richards οποιαδήποτε πρόσθετα εξαρτήματα και τον βοηθούσε στην προετοιμασία του αυτοκινήτου του, θα της αφαιρούσε τα δικαιώματα αντιπροσώπευσης.

Με την κρυφή πλέον βοήθεια του τοπικού εμπόρου, ο κ. Ray και η ομάδα του (που αποτελούταν από 2 βετεράνους των Rally) μεταποίησαν καταλλήλως την Rolls-Royce, αφαιρώντας το air condition και την εργοστασιακή αερανάρτηση, για λόγους αξιοπιστίας. Οι εξατμίσεις περνούσαν από το καπό στην οροφή, προκειμένου να αποκτηθεί μεγαλύτερη απόσταση από το έδαφος.

Το αυτοκίνητο πήγε καλά στον αγώνα και έφτασε μέχρι την Νότια Βραζιλία, όπου η πίσω ανάρτηση κατέρρευσε. Χωρίς τον απαιτούμενο χρόνο για την επισκευή της, η ομάδα αποσύρθηκε από τον αγώνα, αλλά συνέχισε τη διαδρομή παρέχοντας υποστήριξη στους άλλους συναθλητές. Δεν γνωρίζουμε αν οι καιροί ήταν τόσο διαφορετικοί τότε, ή αν ο Ray Richards το έκανε για να ξεπληρώσει τη βοήθεια του τοπικού αντιπροσώπου, πάντως η σκληροτράχηλη ιδιωτική Silver Shadow κατάφερε και έφτασε στο Μεξικό, έστω και ανεπίσημα.