Οι τρόποι που χρησιμοποίησαν οι εταιρείες για να γλυτώσουν βάρος

2) McLaren F1
Η McLaren F1 ήταν ένα εντυπωσιακό supercar, και ανήκει στο πάνθεον των καλύτερων αυτοκινήτων της ιστορίας, ενώ ακόμα και σήμερα, 28 χρόνια μετά την παρουσίασή της, είναι ένα από τα γρηγορότερα αυτοκίνητα παραγωγής. Μία σημαντική λεπτομέρεια για το τελευταίο είναι πως ο κινητήρας της McLaren F1, ο V12 της BMW, ήταν ατμοσφαιρικός, ενώ στα supercar της νέας γενιάς που την ξεπέρασαν σε τελική ταχύτητα, είναι turbo.

Ο Gordon Murray, ο εγκέφαλος πίσω από το αυτοκίνητο, είχε στόχο να κρατήσει το βάρος της F1 όσο πιο χαμηλά γινόταν, και για να το πετύχει αυτό προσπάθησε να γλυτώσει γραμμάρια από όπου μπορούσε.
Αποτέλεσμα αυτής της τακτικής ήταν το κιτ εργαλείων για τον ιδιοκτήτη, που ήταν φτιαγμένο από τιτάνιο, αλλά και το ηχοσύστημα του αυτοκινήτου, που είχε ειδικά κατασκευασμένο CD-Changer της Kenwood, αφού τα «απλά» ήταν πολύ βαριά. Οι μαγνήτες του μηχανήματος ήταν από αλουμίνιο, οι οποίοι είχαν περαστεί με ειδικό spray προκειμένου να αποκτήσουν τις μαγνητικές τους ιδιότητες.

Το αυτοκίνητο δεν είχε ραδιόφωνο ή κασετόφωνο, και η ειδική κατασκευή της Kenwood ήταν κατά 170 ολόκληρα... γραμμάρια ελαφρύτερη από τις κανονικές. Σίγουρα, θα μπορούσε να έχει μόνο ραδιόφωνο, ή και τίποτα, αλλά λεπτομέρειες σαν και αυτή προσθέτουν αξία στον θρύλο που λέγεται McLaren F1.
 


3) Ferrari F40
Παραμένουμε στα μυθικά supercars και περνάμε στην Ferrari F40. Το αυτοκίνητο ήταν κατασκευασμένο από εξωτικά υλικά, όπως ίνες άνθρακα και kevlar, ενώ η βαφή του ήταν σε πολύ λεπτές στρώσεις, προκειμένου να εξοικονομηθεί βάρος. Πολλοί λένε πως για κάθε F40 χρησιμοποιήθηκαν μόνο 2 λίτρα χρώματος.

Όπως και η McLaren F1, έτσι και η Ferrari F40 έχει ακραία παραδείγματα τεχνικών ελαφρώματος. Είναι βέβαια ακραία, για διαφορετικούς λόγους, αφού, σε αντίθεση με την υψηλή τεχνολογία που χρησιμοποιήθηκε από τους Βρετανούς, μερικές από τις ιδέες που είχαν στην Ιταλία ήταν ιδιαίτερα απλές μεν, αποδοτικές δε.
Για παράδειγμα, τα παράθυρα στα 50 πρώτα μοντέλα ήταν ακρυλικά και είχαν ένα συρόμενο κομμάτι για εξαερισμό, ενώ στις F40 που ακολούθησαν ήταν ανοιγόμενα, με χειροκίνητους μηχανισμούς.

Το πιο εντυπωσιακό από όλα όμως, ήταν ο τρόπος που άνοιγε η πόρτα από μέσα, αφού δεν υπήρχαν χερούλια. Αντί αυτού, ο επιβάτης τραβούσε ένα διαγώνιο μεταλλικό σύρμα που ήταν στο εσωτερικό της πόρτας και απασφάλιζε την πετούγια.

Στοιχεία σαν και αυτά έδιναν περισσότερη έμφαση στο γεγονός πως βρισκόσουν μέσα σε ένα πολεμικό αυτοκίνητο, το οποίο φτιάχτηκε με ένα μόνο σκοπό: Να πηγαίνει γρήγορα.
 


4) Porsche 911 R
Η Porsche 911 R θεωρείται το Ιερό Δισκοπότηρο των 911, αφού ήταν η πρώτη αγωνιστική έκδοση του μοντέλου. Δημιουργήθηκε το 1967, και βασιζόταν σε μία 911S η οποία ελαφρώθηκε με μανία.

Κομμάτια του αμαξώματος όπως πόρτες και αμφότερα τα καπό αντικαταστάθηκαν με άλλα, κατασκευασμένα από υαλονήματα, τα παράθυρα ήταν πλέον από plexiglass, και, μεταλλικές επιφάνειες που δεν γινόταν να αλλαχθούν, απέκτησαν τρύπες, με τη γνωστή μέθοδο που χρησιμοποίησαν στη Mercedes 36 χρόνια πριν. Τα εσωτερικά χερούλια της 911R ήταν πλέον πλαστικοί ιμάντες, ενώ η ηχομόνωση έλειπε παντελώς.
Ζυγίζοντας 800kg, η R παραμένει η πιο ελαφριά  911 μέχρι σήμερα.

Μία λεπτομέρεια που είχε το συγκεκριμένο μοντέλο, ήταν η έλλειψη εμβλημάτων, τα οποία είχαν αντικατασταθεί από αυτοκόλλητα, αφού τα μεταλλικά προσέθεταν περιττό βάρος στο αυτοκίνητο. Ως φόρος τιμής, ο θυρεός στις RS εκδόσεις των 911 συνεχίζει και είναι αυτοκόλλητο αντί για κανονικό, 3D σήμα, επισημαίνοντας τη φιλοσοφία και τον ελαφρύ χαρακτήρα του αυτοκινήτου.

Παρόμοια τακτική ακολούθησε και η Peugeot στα σήματα των 205 και 106 Rallye, τα οποία ήταν οι σκληροπυρηνικές εκδόσεις των GTi αδελφών τους.