Οι ιδέες των εταιρειών για εξοικονόμηση βάρους

5) Renault Megane R26-R
Το 2008 γνωρίσαμε την εξωφρενική έκδοση του Renault Megane. Το αυτοκίνητο ήταν βασισμένο στο RenaultSport Megane F1 R26, αλλά ήταν φτιαγμένο κυρίως για την πίστα.  Σε αντίθεση με τα περισσότερα οχήματα παρόμοιας φιλοσοφίας όμως, το κορυφαίο Megane δεν είχε ούτε έναν ίππο παραπάνω από το «απλό» R26. Αντίθετα, είχε 123kg λιγότερα, χάρη στην εκτεταμένη δίαιτα που το υπέβαλλαν οι μηχανικοί της Renault.

Πιο συγκεκριμένα, το R26-R δεν είχε προβολείς ομίχλης, πίσω υαλοκαθαριστήρα, κλιματισμό, ηχοσύστημα και ηχομόνωση. Εκτός αυτού, έλειπαν τα πίσω καθίσματα, τα οποία είχαν αντικατασταθεί με roll cage, το οποίο έδενε απόλυτα με τα πολυκαρμπονικά πίσω παράθυρα. Ακόμα, το καπό ήταν από ανθρακόνημα.

Όλα αυτά δεν αρκούσαν για τους Γάλλους, που προχώρησαν και σε μία υπερβολική, για τα δεδομένα του 2008, κίνηση. Αφαίρεσαν τους πλευρικούς αερόσακους, όπως και αυτόν του συνοδηγού, κάνοντας το Renault Megane R26-R ένα από τα πιο ακραία μοντέρνα hatchback που έχουμε δει.
 


6) Bentley Continental Supersports
Αν σας περιγράφαμε το εσωτερικό ενός αυτοκινήτου το οποίο μπροστά έχει ανθρακονημάτινα bucket, και εκεί που κάποτε βρίσκονταν οι πίσω επιβάτες τώρα κυριαρχεί μία παχιά carbon μπάρα, ενώ το κάθισμα είναι ξηλωμένο, τότε ίσως φανταζόσασταν κάποιο  βελτιωμένο Toyota ή Honda. Κι όμως, αυτό που μόλις σας περιγράψαμε, ανήκει σε μία Bentley.

Η Bentley Continental Supersports κατάφερε να συνδυάσει τη χλιδή με τον πολεμικό χαρακτήρα, αφού είναι ακόμα η το μοντέλο της εταιρείας με το καλύτερο κράτημα. Ο κινητήρας της είχε 630 άλογα, ενώ έπειτα από εκτεταμένες αλλαγές στο αμάξωμα, το αυτοκίνητο ήταν κατά 110kg ελαφρύτερο από την απλή Continental GT. Παρόλα αυτά, η Supersports είναι ίσως είναι το βαρύτερο ελαφρωμένο όχημα που ξέρουμε, αφού ζύγιζε 2395kg.
 


7) Pontiac Catalina Super Duty.
Η Pontiac Catalina ανήκει στην κατηγορία των αυτοκινήτων που διαθέτουν ιδιαίτερα εύηχα, γυναικεία ονόματα. Η δεύτερη γενιά, που εμφανίστηκε το 1961, διέθετε μία έκδοση που ονομαζόταν Super Duty, είχε 405 άλογα και απευθυνόταν στους μαχητές της ευθείας, τους drag racers. Το αυτοκίνητο σύμφωνα με την εταιρεία δεν ήταν κατάλληλο για χρήση δρόμου και είχε ελαφρύτερους, αλουμινένιους προφυλακτήρες και αμάξωμα με τρύπες (τελικά αυτή ήταν ιδιαίτερα κοινή πρακτική).

Μία άλλη ιδέα που είχαν οι μηχανικοί της Pontiac, ήταν να βάλουν στον κινητήρα χταπόδια από αλουμίνιο, τα οποία άντεχαν μεν στα dragster, αφού η διανυόμενη απόσταση ήταν 400 μέτρα, αλλά σε μεγαλύτερη χρήση έλιωναν από τις υψηλές θερμοκρασίες του θηριώδους V8.
 


8) BMW M3 Ε46 CSL
Η μηχανή του πολέμου που ονομαζόταν BMW M3 CSL ήταν το πρώτο μοντέλο της BMW που είχε ανθρακονημάτινη οροφή, κάτι που πλέον είναι χαρακτηριστικό των κατασκευών με το μαγικό σήμα Μ.

H carbon οροφή δεν μείωνε απλά τα κιλά της M3, αλλά το πιο σημαντικό, χαμήλωνε το κέντρο βάρους του αυτοκινήτου. Από το ίδιο εξωτικό υλικό ήταν η κεντρική κονσόλα και οι ταπετσαρίες στις πόρτες, ενώ τα πίσω καθίσματα ήταν λεπτά και διέθεταν μία υποψία επένδυσης.
Οι ανέσεις που είχε το απλό μοντέλο έλειπαν, ενώ πολλά κομμάτια στο αμάξωμα ήταν πλέον από ανθρακόνημα, υαλόνημα και άλλα σύνθετα υλικά, ενώ ο προφυλακτήρας εμπρός και η πόρτα του χώρου αποσκευών πίσω είχαν επανασχεδιαστεί με σκοπό την καλύτερη αεροδυναμική.

Χάρη σε όλα αυτά, η M3 CSL ήταν 110 kg ελαφρύτερη από την αδελφή της, ενώ διέθετε 17 ίππους παραπάνω.
 


9) Mercedes Silver Arrow 1934
Πριν καθιερωθούν οι χορηγοί, τα μονοθέσια της F1 του παρελθόντος είχαν χρώματα ανάλογα της χώρας καταγωγής της κάθε ομάδας. Η Ιταλία είχε το κόκκινο Rosso Corsa, η Μ. Βρετανία το πράσινο British Racing Green, και η Γερμανία το λευκό, που μετέπειτα έγινε ασημί. Τα Mercedes, τα γνωστά «Ασημένια Βέλη», στην αρχή ήταν λευκά, ενώ μετά εμφανίζονταν με γυμνό, άβαφο μέταλλο.

Σύμφωνα με την ιστορία, αυτό συνέβη το 1934, όταν ο κανονισμός μέγιστου βάρους ήταν τα 750kg. Όταν η ομάδα της Mercedes πήγε να ζυγίσει το αυτοκίνητό της στο Nurburgring, μια ημέρα πριν τον αγώνα, η ζυγαριά έδειξε 751kg. Το όχημα ήταν ήδη απαλλαγμένο από όλα τα περιττά εξαρτήματα, και έτσι τη νύχτα έξυσαν το χρώμα από το αγωνιστικό, προκειμένου να αφαιρέσουν όσα περισσότερα γραμμάρια μπορούσαν.
Τα γραμμάρια τελικά ήταν παραπάνω από 1000, και έτσι το αυτοκίνητο μπόρεσε να αγωνιστεί.

Η βαθιά ιστορία της αυτοκίνησης έχει δημιουργήσει αρκετούς θρύλους, που μπλέκουν την πραγματικότητα με το μύθο, και πολλές φορές δεν ξέρουμε τι μπορεί να έγινε στα αλήθεια. Ίσως είναι καλύτερα έτσι.

Αυτό που γνωρίζουμε σίγουρα είναι πως τη δεκαετία του 1930, ξεκίνησαν να φτιάχνονται αγωνιστικά που βασίζονταν σε αλουμινένια δοχεία καυσίμων αεροπλάνων, τα οποία αφήνονταν άβαφα και γυαλίζονταν για μικρότερο βάρος και καλύτερη αεροδυναμική.