Opel Calibra - VW Corrado: Τα cult 90s coupe

Δύο γερμανικά coupe της δεκαετίας του 90 που προκαλούν ακόμα το θαυμασμό στο πέρασμά τους, είναι τo Opel Calibra και το VW Corrado, τα οποία σπανίζουν στις μέρες μας. Ποια είναι η ιστορία τους;

Έχουν περάσει αισίως 33 χρόνια από το 1990, και οι τάσεις, οι μόδες και οι σχεδιαστικές νόρμες έχουν αλλάξει κατά πολύ. Το ίδιο συμβαίνει και με τα αυτοκίνητα, τα οποία απέχουν παρασάγγας από τα μοντέλα των προηγούμενων δεκαετιών. Στα τέλη των 80s, ξεκίνησε να αυξάνεται η μεταβίβαση από τη διαμήκη τοποθέτηση των κινητήρων στην εγκάρσια. Αυτό, λόγω του χωροταξικού περιορισμού έκανε τις εταιρείες να υιοθετήσουν λύσεις προκειμένου να δημιουργηθούν κινητήρες με λίγους κυλίνδρους, οι οποίοι θα είχαν επαρκείς ιπποδυνάμεις. Έτσι, ξεκινήσαμε να βλέπουμε πολυβάλβιδες κεφαλές και τουρμπίνες κάτω από το καπό. Παράλληλα, έγιναν μεγάλες προσπάθειες από τους σχεδιαστές των εταιρειών, προκειμένου να βελτιωθεί η αεροδυναμική των αυτοκινήτων, μέσω αμαξωμάτων με χαμηλό προφίλ και μικρή μετωπική επιφάνεια. Τα coupe που μεσουρανούσαν στα 90s, έχουν αποκτήσει πλέον έναν cult και κλασσικό χαρακτήρα. Δύο μοντέλα που αγαπήθηκαν ιδιαίτερα και σπανίζουν στις μέρες μας, είναι το VW Corrado και το Opel Calibra.


Το Corrado κυκλοφόρησε ένα χρόνο νωρίτερα από το coupe της Opel, και πιο συγκεκριμένα το 1988. Χρησιμοποιώντας την πλατφόρμα A2, που μοιραζόταν με το VW Golf MK2, το τρίθυρο coupe ήταν μία πιο πολυτελής πρόταση από το τότε υπάρχον Scirocco MK2, το οποίο στο τέλος αντικατέστησε. Το όμορφο και χαμηλό αμάξωμα, σχεδιασμού του Herbert Schäfer, είχε μακρύ ρύγχος και κοντό πίσω πρόβολο, αναλογίες που χάριζαν ιδιαίτερο δυναμισμό στο αυτοκίνητο, ο οποίος παντρευόταν με τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά της οικογένειας των μοντέλων της VW.

Τα πλαϊνά παράθυρα του VW Corrado έρχονταν «πρόσωπο» με τις πόρτες, έτσι ώστε να μην διακόπτεται η ομαλή ροή του αέρα, ενώ παράλληλα οι θόλοι ήταν φουσκωμένοι, και ενώνονταν με τον εμπρόσθιο και πίσω προφυλακτήρα, οι οποίοι προεξείχαν. Η πλευρική γραμμή, που ξεκινούσε από το χαμηλό καπό, ακολουθούσε ένα σχήμα που θύμιζε καμπύλη Μπεζιέ και κατέληγε στην πίσω αεροτομή, η οποία ήταν όσο διακριτική χρειαζόταν. Η τελευταία, ήταν ενεργητική, και ανασηκωνόταν αυτόματα στα 100km/h, ενώ επέστρεφε στην αρχική της θέση όταν η ταχύτητα έπεφτε κάτω από τα 25km/h.