Οι καινοτομίες στο εσωτερικό του Mini και το Cooper S

Οι μικροί τροχοί και η εγκάρσια διάταξη του μοτέρ έκαναν το εσωτερικό ευρύχωρο. Προκειμένου να εξοικονομηθεί επιπλέον χώρος, τα παράθυρα άνοιγαν συρταρωτά, επιτρέποντας στις πόρτες να είναι πιο στενές. Εσωτερικά, αυτές διέθεταν αποθηκευτικούς χώρους, οι οποίοι ήταν σχεδιασμένοι για να χωρούν 1 μπουκάλι βερμούτ και 2 μπουκάλια GordonΆs gin, δηλαδή τα συστατικά για το dry martini, το αγαπημένο ποτό του Alec. Αξίζει να αναφερθούμε πως τα αυτοκίνητα είχαν στο βασικό εξοπλισμό τασάκι αλλά όχι ραδιόφωνο, στοιχεία που δείχνουν πόσο διαφορετικές ήταν οι προτεραιότητες για το σχεδιασμό αυτοκινήτων στο παρελθόν.

Για περισσότερη ευελιξία, η πόρτα του χώρου αποσκευών άνοιγε προς τα κάτω, έτσι ώστε να μπορούν να τοποθετηθούν ογκώδη αντικείμενα. Παράλληλα, τα πρώτα μοντέλα είχαν μεντεσέδες στη βάση της πινακίδας, έτσι ώστε αυτή να είναι κάθετη και ορατή όταν το πορτμπαγκάζ ήταν ανοιχτό. Για να ενισχυθεί η στρεπτική ακαμψία του Mini, το παρμπρίζ ήταν σταθερό και η εταζέρα μεταλλική και ενσωματωμένη στο αμάξωμα.
Λεπτομέρειες όπως οι ορατές ενώσεις των εξωτερικών panels, καθώς και οι εξωτερικά τοποθετημένοι μεντεσέδες στις πόρτες, συνέβαλλαν στο μειωμένο κόστος κατασκευής και κατά επέκταση πώλησης του μοντέλου.



Το αυτοκίνητο κυκλοφόρησε στην αγορά ως Austin Seven και Morris Mini Minor. Επειδή το μοτέρ του πρωτότυπου χάριζε τελική ταχύτητα 140km/h, αριθμός που ο κ.Lord θεωρούσε υψηλό για την κατηγορία και τις ανάγκες του αυτοκινήτου, ο κινητήρας υποκυβίστηκε στα 848cc, μειώνοντας την ιπποδύναμη από τα 37 στα 33 άλογα. Πλέον, το Mini παραγωγής, σταματούσε να επιταχύνει στα 116km/h, μία ταχύτητα που εξακολουθούσε να είναι μεγαλύτερη από τα microcars της εποχής. Ο χρόνος που απαιτούνταν για τη διαδικασία 0-100km/h ήταν 27,1 δευτερόλεπτα, ενώ η κατανάλωση καυσίμου ήταν γύρω στα 6,5 lt/100km.

Βλέποντας πως ο συνδυασμός πλαισίου με ανάρτησης χάριζε στον μικρό Βρετανό εξαιρετική οδηγική συμπεριφορά, ένας φίλος του Sir Alec Issigonis είδε την προοπτική για τη δημιουργία μίας γρήγορης και παράλληλα οικονομικής έκδοσης. Ο φίλος ονομαζόταν John Cooper και ήταν ιδιοκτήτης της Cooper Car Company, η οποία είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα Κατασκευαστών της Formula 1 για τις χρονιές 1959 και 1960. Με την περιποίηση του Cooper, το μοτέρ υπερκυβίστηκε στο 1 λίτρο και τοποθετήθηκε ένα διπλό καρμπυρατέρ της SU, αυξάνοντας την ιπποδύναμη στα 55 άλογα. Παράλληλα, τα εμπρός ταμπούρα αντικαταστάθηκαν από δισκόφρενα, κάτι πρωτοφανές για ένα τόσο μικρό αυτοκίνητο.



Το δίδυμο των Austin Mini Cooper και Morris Mini Cooper κυκλοφόρησε στην αγορά το 1961, ενώ το 1963 έκανε το ντεμπούτο της η έκδοση «Cooper S», η οποία ήταν ακόμα πιο δυνατή, χάρη στον κινητήρα 1.071cc με 70 άλογα, που αργότερα έγινε 1.275cc.
Ο μικρός «δαίμονας» απέδειξε πως ένα μικροσκοπικό, ελαφρύ και ευέλικτο αμάξωμα μπορεί να υπερτερεί ενάντια στα ογκώδη αυτοκίνητα με τα θηριώδη μοτέρ, και σημείωσε μεγάλη επιτυχία στους αγώνες, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις 3 σερί νίκες στο ράλι του Monte Carlo, από το 1964 έως το 1967.

Το Mini κυκλοφόρησε σε wagon έκδοση, καθώς και ως επαγγελματικό σε pickup και van αμαξώματα. Η παραγωγή της πρώτης γενιάς έφτασε τις 1.190.000 μονάδες, και η Ford αγόρασε ένα μοντέλο, προκειμένου να το αποσυναρμολογήσει ως έρευνα για τη δημιουργία ενός ανταγωνιστικού οχήματος. Κατέληξε στο συμπέρασμα πως η BMC ουσιαστικά έχανε χρήματα με κάθε όχημα που παρήγαγε, και αποφάσισε να λανσάρει το Cortina ως «μικρό» αυτοκίνητο.



Η BMC επέμενε πως χάρη στον τρόπο που κατασκευαζόταν το Mini υπήρχε πάντα κέρδος, ενώ η παραγγελία οχημάτων με extra εξοπλισμό, όπως θέρμανση, ραδιόφωνο και ζώνες ασφαλείας, βοηθούσε στην μεγαλύτερη εισροή χρημάτων. Το 1967 παρουσίασε τη δεύτερη γενιά του Mini, η οποία είχε διαφορετική εμπρόσθια γρίλια και μεγαλύτερο πίσω παράθυρο. Αυτό το μοντέλο ήταν βραχύβιο, αφού το 1969 είδαμε το Mini MkIII, που είχε εκτεταμένες αλλαγές.