Ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης, ή γιατί δεν μπορείς να αγοράσεις το 200SX που θες

Θυμάμαι τον εαυτό μου κάπου πίσω στο 2007, να χαζεύω φωτογραφίες από Toyota Corolla AE86 στην Αμερική, τα οποία χρησιμοποιούνταν από 20αρηδες για να πηγαίνουν στη σχολή, στην πόλη και στην πίστα. Η πλειοψηφία των αυτοκινήτων ήταν σε ανεκτή κατάσταση, που όμως απείχε παρασάγγας από την τελειότητα. Πάνω από τις φαρδιές ζάντες και τις χαμηλωμένες αναρτήσεις, το αμάξωμα είχε χτυπήματα, οι προφυλακτήρες ήταν πιασμένοι με tie-wraps και το χρώμα είχε ξεθωριάσει από τον ήλιο. Αυτά τα Corolla ήταν εργαλεία, φτιαγμένα για το δρόμο και όχι για τη βιτρίνα. Τα οδηγούσαν σκληρά, και αυτό φαινόταν. Και αν τράκαραν, θα έδιναν 600 δολάρια, όπως χαρακτηριστικά θυμάμαι να διαβάζω, και θα έπαιρναν άλλο.

Γνωρίζω περίπτωση στην Ελλάδα όπου άνθρωπος χάρισε Toyota Corolla AE86 γιατι «πάλιωσε» και δεν το ήθελε άλλο. Πλέον δεν βρίσκεις, και αν βρεις θα κοστίζει πάνω από 15.000 ευρώ. Όσο για τους Αμερικάνους; Τα έχουν σε κατάσταση βιτρίνας, κλειδωμένα στα γκαράζ τους.

Το 2012, οι τιμές για ένα «ανθρώπινο» Nissan 200 SX S13 ξεκινούσαν από τα 4.000 ευρώ.
Πόσα από αυτά τα αυτοκίνητα επιβίωσαν από τις ορέξεις των προηγούμενων οδηγών τους; Και από αυτά που έμειναν ατρακάριστα, πώς άντεξαν από τις φυσικές φθορές του χρόνου, ειδικά αν τα είχαν κάτοχοι που δεν γνώριζαν, ή δεν φαντάζονταν, την αξία που θα αποκτήσουν μελλοντικά;

Οι ενδιαφερόμενοι αγοραστές για το κάθε μοντέλο λοιπόν αυξήθηκαν, ενώ αντίστοιχα τα διαθέσιμα οχήματα μειώθηκαν. Σύμφωνα με τον νόμο της προσφοράς και της ζήτησης, οι τιμές ξεκινάνε και ανεβαίνουν προς τα επάνω.